Natanja is moeder van een dochter (9 jaar) en een zoon (7 jaar). Sinds vorige maand blogger bij de club. Dit weekend ontdekte ze de ‘gouden jaren’.
Het is een zinderende 32 graden, middenin de zomervakantie. Met drie andere moeders en een stapel kinderen (negen stuks, in de leeftijd van zes tot twaalf) zijn we aan de Maarseveense plassen in de schaduw van een aantal bomen neergestreken voor de broodnodige verkoeling en vermaak. Op de handdoek voor ons liggen druiven, biscuitjes, pinda’s, snoepkomkommers, paprika’s, winegums en flessen water. Vanuit de bolderkar naast me kijkt onze opblaasbare schildpad loom toe. Wij komen de dag wel door.
Terwijl de kinderen zich afwisselend uitleven op een springkussen en zich gillend van de glijbaan storten bespreken we ons grut, en wat hen allemaal bezighoudt. ‘Echt Natan, dit zijn de gouden jaren,’ zegt mijn vriendin (en die kan het weten, want zij heeft er een van twaalf en een van tien). ‘Als je kinderen tussen de zeven jaar oud en de leeftijd van een brugklasser zitten, moet je enorm genieten. Kijk nou: ze zijn zelfstandig, gaan zelf naar de wc, smeren zich in – vraag me niet hoe, maar ze doen het – , regelen hun natje en droogje. Je kunt prima met ze in gesprek, ze slaan je nog niet met hun hormonen rond de oren, kortom: ze zijn helemaal leuk gezelschap. Echt! Vergeet dat niet.’
Ik kijk om me heen. Verderop rent een moeder achter een peuter aan. Daarnaast voedt een moeder een verhitte baby. Een oma roept naar haar kleinzoon met zwembandjes dat hij écht op haar moet wachten. En ik lig hier te chillen.Vorig jaar waren we hier ook met een clubje, toen had mijn zoon zijn zwemdiploma’s nog niet. Bijzonder ingewikkeld vond ik het, om mijn tijd te verdelen tussen bijkletsen met de vrouwen en hem met een half oog in de gaten houden terwijl hij in het water plonste. Toen hij even zonder mij, maar met de (super verantwoordelijke) oudste zoon van mijn vriendin speelde, was ik ze toch uit het oog verloren. Ik voel nog hoe ik met groeiende ongerustheid en een bonzend hart rondjes liep over het te drukke en te grote terrein. Hoe ik mijn ogen over al die spelende kinderlijfjes liet gaan, tot ik ze plots allebei weer in het vizier had. Buiten het water, vrolijk spelend. Pfoe.
Dit jaar zijn diploma A en B binnen, en ben ik nog steeds best huiverig om mijn kinderen in een groep mensen los te laten (ik bedoel: verdrinking! ontvoering! weglopen! je weet maar nooit!), maar zo met zijn negenen én op deze leeftijd kun je bijzonder goed afspraken met ze maken. Ja, ze blijven bij elkaar, ja, ze gaan niet verder dan waar we hebben afgesproken en hoera, om de zoveel tijd komen ze zich melden want er is sprake van honger of dorst of een gestoten teen waar een kusje op moet.
Het lukt me vandaag om te ontspannen, urenlang bij te praten, met iedereen te zwemmen, en de voedselvoorraad snackend weg te werken. Aan het einde van de dag dartelen er negen blije hoofden om ons heen en kunnen we huiswaarts. Wat een zomerse topdag. Hoe zeg je dat ook alweer? A day with a silver lining. Zomaar, in de gouden jaren. #Stopdetijd
Wie is Natanja?
Ik ben grootverbruiker van opvoedboeken, heb een mom coach gezien, een opvoedcursus gevolgd, ik check in bij vriendinnen met kinderen over hoe zij dit allemaal doen, kortom: ik ben altijd op zoek naar hoe ik de opvoeding het beste kan aanpakken. En vind het heel fijn dat er een heleboel andere moeders zijn die net als ik heel gelukkig met hun bloedjes zijn, maar over het algemeen ook maar wat doen. Zoals hier, bij de Club van Relaxte Moeders.
Groot was mijn geluk dat ik een dochter kreeg (want meisjes snap ik!), groot mijn verwondering toen tijdens de tweede zwangerschap bleek dat het een jongetje was. Want hoe jongetjes werken, daar moest ik nog even achter komen. Inmiddels heb ik ondervonden dat ik ook niet altijd weet hoe meisjes werken. Mijn rol als moeder begint me steeds meer te passen, vooral nu de kinderen ouder worden. Wat een leuke fase!
Ik ben 39, getrouwd met Tom, we hebben een dochter van 9 en een zoon van 7. Ik werk als consultant en woon in een dorp onder de rook van een grote stad. Ik ben, zoals zovelen onder ons, eeuwig op zoek naar het vinden van balans vinden tussen zorg en opvoeding van mijn kinderen, mijn superleuke baan, de zorg voor familie en het hebben van een eigen leven. En daar probeer ik uiteraard uitermate relaxed onder te blijven!
Geen reacties