Bastiaan en zijn grote zus Annemarijn staan voor de deur. Nog maar een paar nachtjes slapen en dan wonen ze om de hoek. Bastiaan is Lieves beste vriend (of eigenlijk verloofde) en ze verheugen zich er enorm op dat ze straks dichtbij elkaar wonen. Hij overhandigt Lieve een envelop met haar naam erop. Leuk, dacht ik, hij komt het verhuisbericht persoonlijk langsbrengen. Boy, was I wrong!
In de envelop zit geen verhuisbericht, geen gezellige tekening van hem en zijn verloofde en geen knutselwerkje met een geheim boekje waar alleen zij in mag lezen. Nee, het is een brief waarop in grote letters ‘De Sticker Club’ staat. En alsof die foute spatie in lettergrootte 36 nog niet erg genoeg was, blijkt die stickerclub een kettingbrief te zijn. Een ouderwetse, ordinaire kettingbrief! Denk je dat je alle ellende in coronatijd wel gehad hebt, moet je aan de slag met zo’n kwelling!
‘Neem alsjeblieft de tijd voor dit kleine project. Het is het echt waard om de lach op het gezicht van uw kind te zien als ze de post openmaken. Als dit niet mogelijk is binnen 6 dagen, laat het dan aan mijn ouders weten, want dat is niet zo leuk voor al de kinderen die tot nu toe meegedaan hebben.’ Ik zou willen dat ik op mijn 35ste iets minder gevoelig was voor zulke psychische druk. Lieve is natuurlijk meteen enthousiast. Verdorie.
De eerste horde: zes kinderen zien te vinden. Nogal een uitdaging in deze tijd. Er wonen best wat kinderen op het plein, maar niet genoeg. En als je die kinderen dan hebt gevonden, moeten ze natuurlijk wel van die slappe moeders hebben, die net als ik slaafs hun best gaan lopen doen. In plaats van dat ze gewoon zeggen: “Nee, daar heb ik nu even geen tijd voor, ik koop zelf wel 300 stickervellen voor je.” WAAROM DEED IK DAT NIET?
Dan moeten we die brief kopiëren. Ik kan niet naar mijn werk, mijn lief mag niet naar kantoor en de printer op zolder is definitief overleden. En dan moeten we ook nog stickers kopen en die opsturen naar de blaag die ons hiermee opzadelde.
Tot overmaat van ramp krijgen we de brief ook nog drie keer terug van kinderen met ouders die hun grenzen goed aan kunnen geven. (En ik ben jaloeoeoeoers.) Ik overschrijd de zes dagen uiteindelijk ruimschoots en laat mooi niks weten. Zal ze leren.
Hebben we nog geluk dat er geen verdere dreigementen instaan, zoals ik ze vroeger in kettingmails op mijn allereerste hotmailadres kreeg. Die met de mededeling dat deze brief de langste is in de wereldgeschiedenis en dat je wel een enorme kutlul bent als door JOU het wereldrecord niet gebroken wordt, want het genootschap van The Guinness Book of Records zou zomaar eens bij je op de stoep kunnen staan. Of nog erger, dat je een gruwelijke dood staat te wachten als je de brief niet binnen tien minuten naar vijftien mensen doorstuurt.
Nu ik erover nadenk, is dat misschien waar we deze pandemie aan te danken hebben? Aan al die kettingbrieven die ik nooit heb doorgestuurd twintig jaar geleden? In dat geval, sorry. Het velletje met stickers is al onderweg.
2 Reacties
En zelf de hele dag op Facebook en Twitter met je ‘vrienden’. Geef je dochter ook met een kleine moeite ook contact met de buitenwereld ‘juist’ nu in Corona tijd. Het is weinig tijd en kinderen hebben er veel plezier van. Maak er meteen een educatief uitje van met het kopieerapparaat bij de supermarkt
Dit is gewoon een “piramide scam”. In America is de sticker club zelfs verboden. Ik heb er een educatief momentje van gemaakt door uit te leggen hoe dit precies werkt (en alleen de mensen aan de top stickers krijgen, en jij dus niet).
We hebben de zender van dit verzoek een brief teruggestuurd met leuke stickers en waarom wij hier niet aan mee doen. Hopelijk leren zij hier ook nog wat van 😉