Plan B

Ik mag dan wel de voorzitter van de Club van Relaxte Moeders zijn… het moet natuurlijk niet té gortig worden allemaal. Deze column schreef ik een paar jaar terug. Over mindful omschakelen naar plan B. Jaja.

Ik weet het. Als je moeder bent van jonge kinderen, kun je beter niet te veel aan je eigen plan hechten. In een artikel over mindfulness las ik: ‘Loopt je dag anders dan gepland omdat je kind roet in het eten gooit, dan kun je het beste rustig en bewust ademhalen om daarna soepel over te stappen op plan B. Of C. En,’ zegt de schrijfster, ‘plan A bestond eigenlijk alleen nog maar in je hoofd. Om mindful te leven kun je maar beter méégaan met de gebeurtenis en tegen jezelf zeggen: oké, we zitten nu in plan B.’

De geschetste situaties in het boek waren een feest der herkenning. Ik heb regelmatig dat ik al weer De Wereld Draait Door mis omdat de kleine man niet wil slapen. Of dat beide kinderen na één hap niets meer willen eten, terwijl ik enorm m’n best heb gedaan tijdens het koken. En het is me al een paar keer overkomen dat ik me na vier dagen met de kinderen verheug op een dag relaxed werken, wat vervolgens niet lukte omdat Teun weer een oorontsteking had en als een koala aan me vastgeklampt zat.

Maar eerlijk is eerlijk, dat mindfulness-boek zorgde er toch voor dat ik iets bewuster met zulke situaties omging, en de knop makkelijker omzette. Toch moet het natuurlijk niet té gek worden. Misschien was het ook wel de goden verzoeken om een boek te schrijven ‘om een relaxte moeder te worden, te zijn of te blijven’. Want de laatste weken heb ik het gevoel dat een hogere macht mij gniffelend test: ‘Jij een relaxte moeder? Nou, dat zullen we nog weleens zien.’

Ooit, toen ik bedacht dat ik wilde stoppen met mijn vaste baan en voor mezelf zou beginnen, zag ik het helemaal voor me: ik zou genoeg tijd hebben voor Keet en Teun, drie volle dagen schrijven, tussen de bedrijven door een yogalesje meepikken en af en toe pauzeren om te hardlopen. Heel mindful allemaal. Ik was alleen even vergeten dat een kind van één best hard werken is. En dat je, als je een paar keer per nacht wakker wordt, helemaal geen zin hebt om overdag te hardlopen. Inmiddels ben ik gesloopt. Zo’n dreumes die nog niet wil lopen maar wel steeds zwaarder wordt, die een paar keer per nacht zijn moeder roept, is killing. Het is dat hij overdag zo superschattig, charmant en grappig is. En dat hij van die lieve woordjes roept, liedjes zingt en natte kusjes geeft…

Dat dat moederschap een beetje hordelopen is, is tot daar aan toe. Maar als kind één en man ziek worden als je net met elkaar op wintersport gaat (en je ’s avonds in je eentje aan de wienerschnitzel zit), je vader in het ziekenhuis opgenomen wordt en je dan nog slechter slaapt omdat je je zorgen maakt, en dat dan ook dat romantische etentje en die avond sauna niet door kunnen gaan, je telefoon gestolen wordt en je jezelf een dodelijke ziekte aanpraat, wordt het soms toch even te veel. Ik heb de afgelopen weken echt geprobeerd tijd voor mezelf te maken. Ik weet best hoe belangrijk het is dat je aan jezelf denkt. Ik ben tenslotte niet voor niets de voorzitter van de club van relaxte moeders. Maar wil de grapjas die boven op die wolk aan de knoppen draait die misschien resetten? Ik ben er nu wel klaar mee steeds op een plan van iemand anders over te schakelen. Kunnen we het weer even een weekje doen zoals ik wilde?

Die andere moeders doen ook maar wat

Deze column staat ook in het boek Die andere moeders doen ook maar wat: Hét columnboek van de Club van Relaxte Moeders.  Heb je zo’n vakantiedag waarop je het ene moment je kroost nog wilt doodknuffelen, maar ze vijf minuten later het liefst met tent en al enkele reis naar huis wilt sturen, pak dan dit boekje erbij en verstop jezelf achter het wc-gebouw. Lees en ontdek: die andere moeders doen ook maar wat. Echt!

En: het boekje kost maar €9,99. Je bestelt hem bijvoorbeeld hier.