Ik probeer de krakende treden over te slaan en om nóg sneller boven te zijn, trek ik mezelf aan de leuning omhoog. Maar als ik de deur van Zora’s kamer open zwaai, ligt ze als een roos te slapen.
Ik ken dit trucje inmiddels, de eerste keer trapte ik er nog glansrijk in. Terwijl ik in de deuropening sta, blijft ze roerloos liggen. Mijn boosheid maakt plaats voor verwondering; de vastberadenheid waarmee ze haar act opvoert is echt ongelooflijk. Pas als ik haar naam zeg, doet ze haar ogen open.
Ik wil dat ze gaat slapen, maar Zora denkt daar duidelijk anders over. Ze vindt het veel belangrijker dat eerst de luier van haar pop verschoond wordt, om nog op haar bed heen en weer te springen en haar kast als klimmuur te gebruiken. En oh ja, alle Playmobile moet ook nog op een andere plek. En haar prinsessenjurk op een ander hangertje. ‘Mama, weet jij waar dat zadeltje is van dat ene fietsje, mama? Je weet wel met dat bakje, waar dat hondje in kan.’
Ik zucht. Ik weet precies welke fiets ze bedoelt. ‘Zora,’ zeg ik, ‘we gaan nu niet meer spelen. Morgen moet je weer naar school dus ik wil dat je nu gaat slapen.’
‘Ja, nu ga ik slapen,’ zegt ze braaf en draait zich op haar favoriete zij.
‘Welterusten, lieverd, tot morgen.’
‘Tot morgen, mama.’
Ik loop de trap weer naar beneden en blijf bij de deur luisteren. De vorige vier pogingen hadden namelijk niets uitgehaald en ik ben moe van het proberen. Elke keer voel ik me bozer worden, roep ik steeds harder dat het nou toch echt afgelopen moet zijn. De verontwaardigde blik in Zora’s ogen zorgt ervoor dat ik bijna moet huilen.
Net als ik wil gaan zitten, hoor ik haar weer stommelen boven. Meteen zit mijn adrenalineniveau tussen mijn schouders. Ik hoor hoe ze met haar handen door de Legobak graaft. Nog steeds op zoek naar dat verdomde zadel.
Als ik op sta om weer naar boven te stormen, realiseer ik me dat dit natuurlijk helemaal geen zin heeft. Waar las ik dat laatst ook alweer? Als je kind na tien keer iets zeggen nog niet luistert, ligt het waarschijnlijk aan de boodschapper. Ineens zie ik mezelf als een chagrijnige en schreeuwende moeder en dat beeld bevalt me helemaal niet. Verbouwereerd laat ik me vallen in de stoel.
Ik probeer me te verplaatsen in mijn dochter. Hoe kan ze nou slapen als het zo druk is in haar hoofd? Met alle indrukken van vandaag? Een vlinder die uit een cocon is gekomen. Een broodje eten met kindjes die ze nog niet zo goed kent. In de kring zitten zonder haar bff van de crèche. Vragen of je naar het toilet mag en dan toch net te laat zijn. Luisteren naar een spannend verhaal van de juf en daarna óók nog met haar grote broer voor het eerst naar de BSO. Vind je het gek dat ze niet kan slapen?
Nog een keer loop ik naar boven. Ik doe haar deur open en geschrokken kijkt ze op. ‘Ga maar lekker in bed liggen, schat,’ zeg ik rustig. ‘Zal ik je helpen om het rustig te maken in je hoofd?’
Een beetje verward stapt Zora in haar bed. Ze kijkt me vragend aan.
‘Dan ga ik je even over je voorhoofd aaien, oké? Kijk zo…. Vind je dat fijn?’
Zora humt.
Terwijl ik haar over haar hoofd aai, sluit ze haar ogen en zie ik haar ontspannen.
Binnen een minuut is ze vertrokken.
Geen reacties