Ik heb er twee. Twee potjes, keurig naast elkaar in mijn chaotische keukenkastje. De enige overeenkomst die ze hebben is dat ze beide van mij zijn. Op het etiket van het linkerpotje staat met dikke watervaste stift ‘moederleven’ gekalkt. Dat potje open ik eigenlijk dagelijks, want daar zitten gewoon noodzakelijke dingen in als verantwoordelijkheidsgevoel en veiligheid. Maar het potje bevat ook kusjes, knuffels, glimlachen en kriebel-je-effe-door-mijn-haren-mama-tegoedbonnen.
Verder is het een praktisch potje met kookinspiratie, geitenkaasquicherecepten, broodtrommels, joggingbroeken inclusief te grote truien, tuinhandschoenen, voetbaltassen, strijkijzers, boodschappenlijsten, tips voor de strijd die aankleden heet, nachtlampjes, haarelastiekjes en natuurlijk zit het handboek ‘entertain je kinderen’ er ook nog in gepropt.
Naast deze bomvolle, onmisbare moederleven-pot, staat iets minder aanwezig te zijn het andere potje. Ik noem het niet voor niets in de verkleinvorm. Op dat etiket staat met sierlijke inktletters ‘liefdesleven’.
Ik kan zelf beslissen of ik hem open maak toch?
Deze blijft veelal letterlijk en figuurlijk potdicht. Waarschijnlijk ook door de aanwezigheid van die andere, eerder genoemde pot ernaast, in formaat emmer. Maar goed, potten hebben een deksel, en ik kan zelf beslissen of en wanneer ik hem openmaak, toch?
Zo werkt het met het liefdeslevenpotje dus wel. Ik maak hem open als ik de andere dicht heb gebarricadeerd. Dat is vooral in de weekenden dat mijn kinderen niet bij mij zijn. In het liefdesleven-potje zitten fijne zomerse festivalliedjes, hoge hakken, strakke jurkjes en rode lippenstift. Of gewoon lippenstift, da’s ook al heel wat. Oorbellen, een krultang, geen recepten, wel routeplanners naar de supermarkt en de daarin gevestigde pizza-afdeling. Wijnglazen, bij voorkeur vol, kussens in juiste positie op de bank en Netflix in de startblokken.
Mijn huissleutel zit ook in dat potje, want die staat symbool voor een soort van vrijheid. Met die huissleutel besluit ik met regelmaat de benen te nemen en niet persé mijn liefdesleven te openen, maar vooral mijn moederleven even te sluiten.
Ik zit tegenover de man die tegenwoordig in dat tweede potje zit. Al dan niet opgedaan via Tinder, maar daar zouden we over zwijgen dus bij deze. Het kaarslicht schijnt in mijn gezicht, de wijn smaakt goed. Ik vergeet dat ik vanochtend nog kilo’s wasgoed stond op te rollen, en dat ik minstens vierhonderddrieenveertig keer mama genoemd ben vandaag. Het geeft me een vrij gevoel, en met die overtuiging graai ik in mijn tas op zoek naar die ene rode lippenstift. Mijn tafelgenoot kijkt me vol verwachting aan, hij weet dan nog niet dat de rode lippenstift nooit tevoorschijn gaat komen. Ik stal mijn tasinhoud uit naast het kaarsje op tafel. Een rolmaat, een unicornhaarspeld, roze elastieken, blauwe plastic zwemlesschoentjes, bibliotheekpasjes en tig onafgehandelde boodschappenlijsten.
Misschien moet ik me er maar bij neerleggen dat mijn moederleven-potje de komende 14 à 15 jaar geen deksel heeft. Dat ding sluit gewoon niet.
Geen reacties