Schoolpleinjungle

Sanne is moeder van Lieve en Pepijn. En ze is er maar druk mee.

Ik loop het schoolplein op. Het duurt nog ruim een kwartier voordat mijn kind naar buiten zal rennen. Ik ben te vroeg. Voor mijn doen zelfs extréém vroeg. Dat ben ik normaal nooit, maar dit hele schooljaar al wel. Dat komt niet omdat ik het licht heb gezien en ineens snap hoe timemanagement werkt. Nee, mijn zoon krijgt namelijk dit schooljaar les op de dependance. Die ligt op een klein stukje lopen van het hoofdgebouw en om ervoor te zorgen dat eventuele broertjes en zusjes eerst gebracht kunnen worden, begint zijn klas iedere dag tien minuten later. Daardoor zijn ze dus ook tien minuten later uit en ik ben die ene ouder die dat in februari nog steeds niet snapt.

Het is uitgestorven op het plein. Een uitgestrekte vlakte van grijze stoeptegels en één bankje met afbladderende verf, heel ongezellig allemaal. Er ontbreekt alleen nog zo’n sinister piepende schommel in de wind. Is dit nou de schoolpleinjungle waar ik zo voor gewaarschuwd was?

Zo’n zeven jaar geleden zette ik er mijn eerste stappen

Zo’n zeven jaar geleden zette ik er mijn eerste stappen en ik vond dat behoorlijk spannend. Wat had ik veel wilde verhalen gehoord over de groepjes die gevormd worden, de ongeschreven regels en de hooggespannen verwachtingen van andere ouders. Ik zag mezelf al de ene na de andere blunder maken. Over mijn leuke weekendje weg met mijn lief beginnen tegen het clubje gescheiden moeders, met de chocopasta nog in m’n mondhoeken lachen naar de hardloopbroekvaders, vrolijk voorstellen dat ze allemaal wel bij mij mogen spelen aan de gorilla’s van de jungle.

Maar niks van dat alles. Die andere ouders zijn allemaal vriendelijk, geïnteresseerd en vooral heel erg gewoon. Geen borstkloppende apen, tijgermoeders of neerbuigende giraffen. En al helemaal geen gespierde Tarzan met wilde blik. De jungle blijkt een dorre woestijn. Hier groeit niks.

Jammer wel. Ik had wel zin om mezelf een weg te slingeren aan mijn liaan, met fantastisch gelukte kindertraktaties onder mijn arm. Om vrienden te worden met alle dieren of wat leeuwen te temmen. Maar ik ben niet meer dan een simpele kameleon. Behalve dan dat ik vandaag veel te vroeg ben. En dat valt in mijn geval toch wel op.