Kleuter, Lees, Peuter

Ruzie

Marloes is moeder van Willem (5 jaar) en Guusje (3 jaar) en blogt over haar rommelige en drukke leven.

“Kan ik nou niet eens even naar boven om me aan te kleden? Ik ben echt nog geen twee tellen boven of de pleuris breekt alweer uit! Hou nou toch gewoon eens op en blijf van elkaar af!” Ik wil nog verder tieren, maar ik zie inmiddels dat twee paar ogen me geschrokken aankijken. “Mama lief?” piept mijn jongste met een klein stemmetje. “Je hebt blote borsten”, giechelt mijn oudste zacht. Met een zucht zak ik door mijn knieën om op ooghoogte te komen terwijl mijn bh nog achterstevoren om mijn middel hangt.

Nog niet eens zo heel lang geleden vroeg iemand mij of onze kinderen vaak ruzie maken. Met enige trots antwoordde ik dat dat eigenlijk wel meeviel, dat er onderling amper strijd was. En het lijkt wel alsof ik met dat antwoord mijn eigen vonnis geveld heb, want sinds die tijd stapelen de ruzietjes zich op en voel ik me steeds vaker een soort drill sergeant op de stormbaan.

Ze zien in zo’n beetje alles de basis voor strijd

Of het nu gaat om wie het eerste bij de auto is, wie er naast mama mag zitten, of de klassieker; wie er met de blauwe babylepel mag eten, plotseling zien mijn twee bloedjes in zo’n beetje alles wel de basis voor onderlinge strijd. En ja, ik weet dat het erbij hoort, dat ze ervan leren, dat het hartstikke normaal is, maar gék word ik ervan.

Opeens begrijp ik ook helemaal waar mijn moeder vroeger zo gestoord van werd als mijn broertjes en ik op de achterbank zaten te kibbelen. En dus hoor ik hoe de geschiedenis zich herhaalt als ik met exact dezelfde intonatie en irritatie mijn kinderen in het gareel probeer te krijgen. “Hou op, schei uit, doe ‘es niet, we doen elkaar geen pijn, eten is geen wedstrijd” en natuurlijk: “het maakt me niet uit wie er begon!!”

“Sorry dat ik zo tegen jullie schreeuwde, maar wat was er nou net aan de hand?” vraag ik terwijl ik mijn bh omhoog sjor. In mijn hoofd herhaal ik het TOP-model uit het boek van Elsbeth en Eva (Troosten- Ontdekken wat iedereen wil- Plannetje maken). Helaas heb ik door mijn tirade de eerste stap overgeslagen, maar nu ik hier toch halfnaakt op de grond zit, kan ik net zo goed vragen wat en aan de hand is en wat iedereen nu wil.

Iets in me vertelt dat we dit de komende jaren nog zullen herhalen

Het blijkt niet zoveel te zijn. De ene stond voor de tv, de ander pakte het heilige afgekloven knuffelkonijn af waardoor die ene het weer nodig vond om de ander te slaan. Voor de zoveelste keer spreken we met elkaar af dat we elkaar geen pijn mogen doen en dat we niet zomaar iets uit iemands handen mogen rukken. Iets in me vertelt me dat we deze afspraken nog wel een paar keer zullen herhalen de komende jaren.

Als ik mezelf voor de spiegel in mijn spijkerbroek hijs hoor ik mijn dochter alweer gillen en vervolgens beginnen ze in canon te huilen. Net voordat ik de trap af sjees om weer te gaan brullen dat iedereen nú moet kappen met deze onzin, herpak ik mezelf. Als een totale zen buddha schrijd ik de trap af, vastberaden om het nu wél pedagogisch verantwoord aan te pakken. We komen er wel, ook deze fase gaat voorbij.

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

Geen reacties

Laat je reactie achter