Eerste schooldag

Hand in hand lopen we naar school. Quin heeft er duidelijk zin in. Plagerig trek ik hem steeds een stukje terug en tot aan school moet hij er steeds ontzettend om lachen.
‘Eindelijk weer naar school!’ riep hij vanochtend nog terwijl hij naar buiten keek en dromerig boven zijn bakje yoghurt hing.
‘Je hebt er zin in, hè?’ Ik aaide hem snel even over zijn wang.
Terwijl hij nog een tijdje zijn enthousiasme ventileerde op de bank, voelde ik een knoop in maag. Ik vind zo’n eerste dag toch altijd weer spannend.
Nieuwe klas. Nieuwe juf. Nieuwe groepjes. Nieuwe leerlingen. Nieuwe taakjes. Nieuwe regels.
Quin ziet het allemaal niet zo somber in en vertelt ronduit welke juf er welke dag voor de klas staat en dat hij dit jaar ook met de tablet aan het werk gaat.
Hoe dichter we bij school komen, hoe stiller ik word. Ik weet dat hij het straks even moeilijk gaat krijgen.

Als een van de eersten stappen we over de drempel. Voorzichtig kijkt hij de juf aan en geeft haar een hand. Geduldig legt ze uit waar hij zijn jas kan ophangen en waar hij zijn pauzehapje kan neerleggen.
Daarna gaan we snel op zoek naar zijn naamplaatje. Waar zal hij zitten? En nog veel belangrijker: naast wie? Langzaam stroomt de klas vol met kinderen en ouders. Zo rustig als het was toen we met z’n tweetjes waren, zo druk is het nu. Het is een kakofonie van stemmen en geschuif van stoelen en ik zie het gezicht van Quin betrekken.
‘Je zit naast je beste vriend, Quin! Kijk dan!’ roep ik opgelucht.
Quin wil heel graag blij zijn, maar zijn tranen zijn sterker. De onrust in z’n hoofd groter. Ik ga op mijn hurken bij hem zitten en houd hem vast. En fluister in zijn oor dat hij niets hoeft. Gewoon lekker moet gaan zitten. Als de schoolbel voor de tweede keer gaat, is dat het teken dat ik moet vertrekken. Het liefst stort hij zich aan mijn voeten, maar hij houdt zich groot. ‘Tot vanmiddag, lieve schat. Je doet het goed!’
De knoop in mijn maag blijft tot ik hem weer ophaal. Pas als ik zijn blije gezichtje zie, ontrafelt de knoop zich en ontspan ik.

’s Avonds, als ik hem na het voorlezen onderstop, zegt hij monter: ‘Morgen doe ik poging twee om zonder te huilen naar school te gaan, oké, mama?’
‘Jongen, toch.’ Ik verberg mijn tranen in zijn hals. ‘Je moest eens weten.’