Marloes is moeder van Willem (8 jaar) en Guusje (5 jaar) en blogt over haar rommelige en drukke leven.
Volgende week is het zover: twee kinderen, twee spreekbeurten, en toevallig ook nog op dezelfde dag. Guusje vertelt over zeehonden, Willem over het oude Egypte. Terwijl ik toekijk hoe ze zich voorbereiden, lijkt het alsof ik naar twee compleet verschillende planeten kijk. De een ordelijk en gestructureerd, de ander een vrolijke puinhoop. En ergens in het midden sta ik, met mijn eeuwige drang om alles nét iets strakker te trekken.
Guusje is mijn kleine projectmanager. Alles wordt zorgvuldig voorbereid. Elk feitje over zeehonden wordt nagezocht, opgeschreven (fonetisch, dat wel), en gestructureerd in haar hoofd. Ze weet precies wat ze wil zeggen en laat mij nergens aankomen. ‘Ik doe het zelf!’ En dat is goed. Maar toch moet ik mezelf inhouden om niet te zeggen dat haar volgorde anders kan, of dat ze iets duidelijker moet uitleggen. Ik wil haar zo graag helpen, het beter maken. Maar dit is haar project, haar moment.
Zijn zusje staart hem met open mond aan.
Mijn zoon daarentegen heeft een heel andere aanpak. Hij heeft een hoofd vol kennis, opgedaan door Dummie de Mummie, Het Klokhuis en andere informatieboeken. Maar voorbereiden? Tja. ‘Wat moet ik vertellen? Hoe moet ik beginnen? Kun jij dat even opschrijven’, vraagt hij me, terwijl hij achteroverleunt. ‘Ik heb geen zin om iets te maken. Kun jij het even doen in Powerpoint?’ Zijn zusje staart hem met open mond aan. ‘Je moet een spiekbriefje maken, anders vergeet je álles.’ Willem zucht en staart naar het plafond. ‘Ik weet álles al.’
Hun interactie is goud. Hij geeft ongevraagde tips over hoe zij haar spreekbeurt “beter” kan maken, tips waar ze natuurlijk niets van wil horen. ‘Ik heb het al goed gedaan’, zegt ze fel, haar aantekeningen beschermend tegen haar borst. En terwijl zij blijft hameren op dat spiekbriefje dat hij niet wil maken, denk ik bij mezelf: Misschien moeten ze allebei gewoon eens onderuit gaan. Guusje om te leren dat hulp vragen mag en perfect niet bestaat, Willem om te ontdekken dat voorbereiding soms echt helpt. En dan leer ik weer eens een lesje loslaten, deel 473.
Geen reacties