Heerlijk avondje

Het heerlijk avondje was gekomen, de maan scheen door de bomen, de makkers staakten hun wilde geraas, het was de avond van Sinterklaas.
Van alle feesten die er zijn is Sinterklaas toch wel één van de bijzonderste. Ik heb het geluk een oudste kind te zijn en dus werd ik op een goede dag ook ‘hoeder van het geheim’.

Wat een ontdekking was dat! Het was dus niet een hilarisch toeval dat mijn vader iedere keer weer nèt naar de wc was als Sinterklaas aanklopte. Ik kan me nog zo goed herinneren dat mijn vader aankondigde dat hij naar het toilet ging en mijn moeder bezorgd zei: “Nou, het zal toch niet wéér gebeuren dat jij op de wc zit als Sinterklaas komt?”
En ja hoor, daar werd aan de deur geklopt. Hard geklopt, zacht geklopt. Wie zou dat zijn? Ik wist het. Iets later kwam mijn vader weer de kamer binnen. Mijn zusjes lachten: “Je was wéér weg! Sinterklaas was er net!”
“Nou jaaa!” lachten mijn ouders.

Wat een fantastisch complot en wat voelde ik me groot. Ik wist wat er gebeurd was, de magie van het sinterklaasfeest werd alleen maar groter. Dit doen grote mensen dus ook: een verhaal verzinnen en dat met z’n allen naspelen, want werkelijk iedereen doet mee. Ik was al zo gek op Sinterklaas, dat werd alleen maar meer. Sterker nog, ik kan nog steeds een soort kinderlijke verliefdheid voelen als ik naar een foto van Sinterklaas kijk.

Er is een moment waarop je overloopt naar het kamp van degenen die ‘het geheim’ kennen en je mee mag spelen en dat blijf je je hele leven doen. Als ik een cadeau koop, vraagt de caissière niet of het een sinterklaascadeau is, maar of het ‘voor 5 december’ is. Winkelmedewerkers helpen me met cadeaus langs de kassa en in tassen krijgen zonder dat mijn kinderen het doorhebben. En toen Bram van der Vlugt stopte met zijn vertolking, kwam dat op het grotemensenjournaal als ‘een acteur die vooral begin december heel actief was’.

Dat is toch prachtig? Het is ook zo’n mooi verhaal. Een oude man die zo gek is op kinderen, dat hij daarom ieder jaar met zijn verjaardag niet zelf cadeautjes wil ontvangen, maar ze uitdeelt. Je hoeft er niets voor te doen, het komt je gewoon toe. Je mag wat liedjes zingen, maar als je het eigenlijk maar gek vindt om een wortel in je schoen te stoppen en te staan zingen tegen de kachel, dan krijg je ook gewoon iets in je schoen. Daar hebben we met z’n allen voor gezorgd.

En nu zit het er weer op. De cadeautjes zijn uitgepakt, de wortels opgegeten en de boten varen weer terug naar Spanje. Volgend jaar weer. Vol verwachting klopt mijn hart.