Rolstoel

Meike is moeder van een meisje (van 3 jaar) en een klein meneertje van acht maanden.

Mijn dochter en ik zitten in een restaurant iets te drinken. Ze heeft net een kwartier hard gesprongen op de trampoline, dus tijd voor iets fris. Twee tafels verderop zit een groep van vier met een high tea voor de neus. Een van hen in een grote rolstoel. Haar armen hangen beiden in een hulpmiddel dat lijkt op een kleine hangmat, waarmee ze op de leuning van de rolstoel liggen. Met een knuppel bedient ze een robotische arm, met daaraan een lepel. Zo kan ze zelf eten. 

Vol ontzag kijkt m’n dochter hoe de vrouw af en toe een hap met eten van de lepel hapt. ‘Mama kijk! Wat is dat nou? Een lepel!’ Haar stem vol enthousiasme en ontzag. ‘Daar gaat ie weer, kijk!’ Ik leg haar uit dat de mevrouw mogelijk niet zelf haar lepel kan vasthouden en op deze manier toch zelf kan eten. ‘Echt wel cool.’ 

De appelsap is totaal niet interessant meer

Ze blijft kijken, de appelsap is totaal niet interessant meer. Elke keer als de lepel in beweging komt, gaat ze iets hoger op haar stoel zitten. Voeten onder de billen. Mond een klein beetje open. ‘Hap. Kijk mama weer een!’ 

Als de tafel wordt afgeruimd en de vier in beweging lijken te komen, stel ik voor om naar de mevrouw te zwaaien. Misschien wil ze iets zeggen? De grote rolstoel komt in beweging en rijdt langs ons. Even denk ik dat ze inderdaad iets gaat zeggen, maar ze deinst terug. ‘De rolstoel was wel heel groot.’ 

Als we even later naar huis lopen, concludeert ze dat het vooral cool is, zo’n lepel aan een robotarm. ‘Toch ook wel handig, mama.’ Misschien moet ik thuis ook zo’n arm met een lepel introduceren, om te zien of ze dan wel haar groente opeet.