Lees, relatie

Rosie Tindert 5: Lunchdate

Na mijn scheiding verhuisde ik samen met mijn kroost naar mijn nieuwe huis. Toen ik dat op orde had, maakte ik een Tinder-account aan. In deze zomerserie kun je meegenieten van mijn verhalen. In dit blog mijn lunchdate. Mijn vorige avonturen vind je hier.

Na een heerlijke lunch in de brandende zon parkeert hij de auto bij zijn huis en alsof het de normaalste zaak van de wereld is loop ik met hem mee naar binnen. Ik had natuurlijk naar huis kunnen gaan en mezelf het risico op weer een fiasco kunnen besparen maar dat deed ik niet. Want ik heb zin in deze man. Die al de hele middag af en toe aan me zit. In de auto een hand op mijn knie. Op het terras een hand in mijn nek, een korte stevige greep die me huizenhoog kippenvel bezorgde. Zou hij dat gemerkt hebben?

Omdat we allebei met het gezicht naar de zon willen zitten, zitten we naast elkaar aan de picknicktafel. “Denk jij dat zij een BH aanheeft?” vraagt hij knikkend naar de vrouw die met kleine wiebelborsten haar peuter achterna rent en net op tijd voorkomt dat die zich van de grasheuvel afstort. “Nee,” antwoord ik lachend. “En die dan?” ik wijs met mijn hoofd naar de enige vrouw in een groepje oudere wielrenners. “Hm, moeilijk te zien. Vraag anders of ze ook even heen en weer wil rennen,” zegt hij. “Ga jij maar rennen,” antwoord ik. “Ze komt je vast achterna.” “Ik heb liever dat jij me achterna komt,” zegt hij. De pretogen twinkelen dwars door de zonnebril heen.

In de auto op de terugweg kan ik iets meer ontspannen dan op de heenweg. Meezingen met de muziek. Hem af en toe aankijken. Ik voel zijn zachte hand op mijn blote bovenbeen. Een siddering gaat van mijn tenen naar mijn nek. De ene keer blijft de hand wat langer liggen dan de andere keer. Hoe kan het dat zijn handen zo zacht zijn? Af en toe vereist het verkeer de volle aandacht en twee handen aan het stuur. Maar de hand komt elke keer weer terug. Warm en zacht. “Rij maar door naar Parijs,” zeg ik. “Antwerpen mag ook.” “Maar Rosie,” zegt hij, “je weet toch wel dat het einde van het ene avontuur als vanzelf het begin van het volgende betekent?” Het is ineens minder erg dat de lunch voorbij is.

“Jij bent wel heel gemakkelijk mee naar binnen te nemen,”

“Jij bent wel heel gemakkelijk mee naar binnen te nemen,” zegt hij en er popt een zin uit het liedje van Joan Armatrading op in mijn hoofd. “Oh Rosie, don’t you do that to the boys, don’t you come on so willing…..”. Ik hou me in om het niet te neuriën. “Zal ik je even mijn inrichting boven laten zien?” Pretogen galore. Ik pak zijn uitgestoken hand en loop achter hem aan de trap op.

“Kom ’s hier,” zeg ik zacht als we boven zijn en trek hem naar me toe. Met mijn rug tegen de deurpost zoenen we. Langzaam maak ik zijn riem en knoop los en laat me zakken tot ik op mijn hurken zit. Zijn broek zakt met me mee. “Wat een heerlijke piemel heb je,” zeg ik half omhoog kijkend. “Schoon, groot en glad.” Ik voel zijn handen door mijn haren gaan en hoor hoe hij geniet. “Kom,” zegt hij en leidt me naar de slaapkamer waar ik op de rand van het bed ga zitten. “Ga maar liggen,” zegt hij en trekt mijn BH en T-shirt tegelijk uit. Huh? Hoe deed ie dat?

Hij zakt door zijn knieën en legt mijn benen in zijn nek. Hij gebruikt zijn mond en zachte handen als een koning. Mijn hemel, waarom ben ik deze man nooit eerder tegengekomen? We wonen nota bene in dezelfde stad! We rollebollen het hele bed over en nemen elkaar van top tot teen. Binnenstebuiten, achterstevoren en ondersteboven.

Prima lunch zo.

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

Geen reacties

Laat je reactie achter