Rekensom

Vrijdagavond werd de winnaar van de eerste Relax Mama Columnwedstrijd bekend gemaakt. Amber Doets schreef de winnende column, die lees je hier. Hieronder vind je de column van Esther Sastromedjo-Ruël Engelman, moeder van Joshua van 11 en Madé  van 6 jaar oud. Die met deze column op de shortlist belandde.

In deze column laat Esther prachtig zien hoe een kind je met kleine dingen kan laten inzien wat belangrijk is in het leven. En twee tellen later beschrijft ze hoe licht kinderen juist met de zware dingen des levens om kunnen gaan. Konden wij dat soms maar wat beter. Esther heeft een eigen site: Mijn gouden traan, waarop ze kinderen begeleid bij rouw- en verliesbegeleiding.

‘Mama, ik hoop dat je negenennegentig wordt!’ We kijken de royal wedding en terwijl Prins Philip in beeld komt, vertelt de voice over zijn leeftijd: zesennegentig jaar! Ik zie de ogen van Madé groter worden. Hij wil blijkbaar maar al te graag dat zijn eigen moeder deze leeftijd gaat overtreffen en komt met het bijna-honderdtal als ultieme leeftijd voor mij. Ondertussen check ik even wat rekenvaardigheden in mijn hoofd en besef dat hij enorm vooruit is gegaan. Begrip van meer-minder: check. Tellen over het tiental: zéker check.

Wij rekenen ons de laatste tijd de dagen door. De zoveel-nachtjes-slapen-nog-sommen, de hoeveel-euro-heb-ik-nog-nodig-sommen en de hoeveel-centimeter-ben-ik-gegroeid-sommen; ik snap ze aardig. We doorlopen ze bijna dagelijks, als een ritueel. En de uitkomst valt meestal in goede aarde. Er kan niet zoveel verkeerd mee gaan. Behalve als ik mij een nachtje verreken. Dan krijg ik te horen dat ik niet kan tellen. De zwemles uitgezonderd; die mag elke keer wel duizend nachtjes op zich laten wachten.

‘Ik weet het wel mama, iedereen gaat op bepaald moment dood. En je weet niet wanneer. Als de ambulance niet op tijd was toen ik die walnoot had gegeten, dan… dan was ik al dood geweest, en ik ben nog maar zes.’ Ik ben even stil. Alleen al terugdenken aan dat moment, slik. En wat een wijsheid, hij snapt al best dat sommige dingen niet te voorspellen zijn. Dat we niet alles uit kunnen rekenen. Een kleine traan in de hoek van mijn oog.

De rekensom voor het leven en de dood bestaat niet. Gelukkig maar. Ik zou er maar onrustig van worden. Wensen dat ik negenennegentig word: dat kan wel! En dan is mijn zoon, even denken, negenennegentig min achtentwintig, eenenzeventig. Alleen al in mijn droom een heerlijke uitkomst. Ondertussen bladert Madé in zijn leesboek: ‘Mama, hoeveel bladzijdes moet ik nog denk je?’

We kregen wel 181 columns binnen! Na heel veel leesuren kozen we er zes uit die op de shortlist kwamen, waaronder deze van Esther. Wie er verder op de shortlist stonden lees je hier.