Sta jij ook ’s ochtends samen met je bevallingserfenis op? Een bekken zoals dat van mij, dat na een nacht draaien en woelen zegt: bewegen, NU! Of wordt ie bij jou pas later op de dag voelbaar? Misschien tegen de namiddag, als je eigenlijk nog drie to do’s van je lijstje wilt afstrepen maar je energielevel geen enkele actie meer toe laat. Die onuitputtelijkheid van voor je zwangerschap voelt als een eeuw geleden. Hoe dééd je dat toen toch?!
En dan had je je ook nog voorgenomen vanavond eindelijk weer eens te gaan sporten. Je vriendin wiens telefoontje je gister niet kon beantwoorden, terug te bellen, en om alvast te koken voor morgen, zodat je dan tenminste wat meer rust hebt.
Herkenbaar?
Voor mij ook, gisteren. Vandaag zit ik met opgetrokken knieën in een rustige treincoupé. M’n schoenen wijs onder de bank, want de conducteur heeft me al zo vaak gewaarschuwd voor een boete als ze op de bank voor me lagen. Mijn erfenis maakt niet alleen op de zij slapen onmogelijk, ook zitten is een ramp. Voor mijn zere stuitje wint iedere alternatieve houding het van de standaard zithouding. Waar mijn lijf zoekt naar een fijne positie, kijken mijn ogen neer op boerderijen en schapen en beseft mijn brein hoe lang het geleden is dat ik zoveel uur zonder baby was. Even niet alleen maar mama, maar ook nog psychotherapeut en tekstschrijver. Of vooral gewoon Maud.
‘Piep piep.’ Mijn mobiel vraagt aandacht. Of eigenlijk is het Elsbeth, die haar eerste podcast deelt in de app-groep met het bloggersteam. Perfect moment voor mij; ik trek gelijk m’n oortjes uit mijn tas.
En weet je, lieve moeder, dat gun ik jou nou ook. Een momentje voor jezelf. In de trein, op de bank of misschien lekker in je warme bed. Trakteer jezelf na al dat rennen, zwoegen en wegduwen van je erfenis op iets voor jezelf (bijvoorbeeld op die podcast). Want we hebben ten eerste al zo hard gewerkt om die kids te baren, en ten tweede zijn we elke dag met alle vezels in ons lijf bezig om leuke mensen van hen te maken.
Maar die zonen en dochters verdienen toch vooral ook een hele leuke moeder? En wijzelf… soms, tussen al het ren- en vliegwerk door, om even gewoon te ‘zijn’.
Doe het, beste moeder. Voor jezelf.
Liefs, Maud
Geen reacties