Puinhoop

Sanne is moeder van Lieve en Pepijn. En ze is er maar druk mee.

Op mijn nachtkastje liggen vijf boeken: de laatste roman van Philip Huff, een verhalenbundel van Roald Dahl, een bloemlezing van Drs. P., een boek dat ikcadeau kreeg met kerst en een boek over ADHD. Er staan een wekker en een nachtlampje, er ligt een oplader voor m’n telefoon en een blikje vol met vieze oordopjes en een verloren knoop. Naast het bed een hoop kleren van mij. Op een stoel in de hoek hangen kleren van mijn lief. De gordijnen zijn nog uit ons oude huis en komen tot halverwege de verwarming, de kledingkast is ooit in elkaar geknutseld door een paar roedes boven een paar ladekasten te monteren. Op het bed staat een grote mand met was die nog moet worden opgevouwen.

Ik zie het allemaal voor me als iemand mij ineens vraagt of mijn slaapkamer matcht met mijn seksleven. Ik schiet in de lach.
‘Ik hoop het niet!’ zeg ik, ‘want in dat geval is mijn seksleven een puinhoop en is er bijna letterlijk geen ruimte voor.’ Dan val ik stil. Verdomd. Verdomd!

We gaven alle andere ruimtes voorrang.

Toen we hier zes jaar geleden kwamen wonen gaven we alle andere ruimtes voorrang. De woonkamer en de keuken, want daar zouden we het meeste zijn, de kamers van de kinderen, want tsja, die gaan altijd voor. Later de tuin, want daar wilden we fijn zitten. Zelfs de zolder pakten we aan, want dat werd in corona-tijd de vaste werkplek. Maar die slaapkamer bleef maar niksig.

Niet dat het alleen maar doffe ellende was, hoor. Het bomenbehangetje was best leuk en die rare hanglamp die eerst boven de eettafel hing, had met een beetje fantasie bijna dezelfde kleur rood als de gordijnen. Toch? Ach, wie hou ik voor de gek, het is wel doffe ellende. Mijn slaapkamer is een opslagplaats. Een afvalberg. Een studentenkamer. Alleen dan één zonder one-night-stands. De bezem erdoorheen. Nu!

We bestellen een nieuwe kledingkast, verplaatsen het bed en voorzien de muur van een wulps rood-roze bloemenbehang. Boeken en kleren weer in de kast, nieuwe lamp met zacht licht aan het plafond en dat gore blikje met oordopjes weg (waarom stond dat er überhaupt?). Stukken beter!

Nu zag ik net aan de deur van mijn zoon een briefje hangen met ‘Privé! Niet binnenkomen!’. Vanavond even vragen of ik het mag lenen.