Baby, Lees

Principes

‘Twee pasjes naar voren en één pasje terug. Draai nu een rondje met een hand op je rug,’ schalt er door onze woonkamer. Terwijl Benja totaal gebiologeerd naar de dansmoves van Nijntje kijkt, geeft Joost hem Chili Con Carne à la Kruidvat. Blijkbaar hebben jongens van negen maanden oud al voorkeuren. Dit avondmaal is duidelijk niet zijn favoriet. Omdat we toch willen dat hij wat binnenkrijgt, leiden we hem af. Met een filmpje op de iPad. Ouderschap anno 2017, zullen we maar zeggen.

Ik was een bijzonder goede moeder voordat ik zelf een kind kreeg. Wist zeker dat ik het allemaal anders zou gaan doen. Bij ons in huis waren wij de baas, niet de baby. Kom op zeg, ik zou me als volwassen vrouw toch niet laten leiden door de eisen van zo’n klein mormel?! Nee, ik had principes. En die zou ik naleven ook, ongeacht wat Benja daarvan zou vinden. Totdat hij geboren werd. Toen heeft de vroedvrouw ze per ongeluk samen met de placenta bij het grof vuil gezet.

Inmiddels slaapt Benja al nachten achter elkaar bij ons in bed, simpelweg omdat dat de enige manier is waarop we allemaal nog wat nachtrust krijgen. Ligt de staafmixer te verstoffen achterin een keukenkastje omdat ik gewoon niet zo blij van koken wordt en potjes er prima ingaan. Staan om half zes tegenwoordig de goedgevulde pannen klaar, eten we aan tafel in plaats van voor de tv en blijven we niet te lang op die gezellige verjaardagsborrel omdat Benja moe is. Maar verder passen we ons leven niet aan hem aan hoor. Echt niet.

Wat blijkt? Wij drie gedijen prima zonder principes. Waarom roepen en tieren er dan toch allemaal stemmetjes in mijn hoofd dat een kind in zijn eigen bed hoort, een goede moeder vers eten maakt en we met onze dagplanning rijp zijn voor het bejaardentehuis? Omdat ik bang ben dat anderen ons principeloze-leven veroordelen, net zoals ik zelf deed toen ik nog kinderloos door het leven ging.

En dus maak ik lachend een filmpje van Joost, Benja, Nijntje en het bruine bonenprutje dat hij nu wel zonder moeite naar binnen werkt, om er voordat ik het naar een vriendin doorstuur bij te typen dat een iPad bij het eten natuurlijk eenmalig is. Omdat Benja een beetje zielig is met zijn hoofd vol snot en pijnlijke tandvlees door de tandjes die hun weg richting daglicht zoeken. Ondertussen overstemt de lievelingsuitdrukking van Joost z’n oma mijn gedachtes: “Ik zal je één keer geloven. Maar dan mag je daarna nooit meer liegen.” Ik verwijder de tekst bij het filmpje. Laat het nieuwe jaar maar snel beginnen. Principes zijn zó 2017.

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

Geen reacties

Laat je reactie achter