Laatste keer

Michelle is getrouwd met Marcel en moeder van Nova (3) en Amber (8).

Ik kijk haar verschrikt aan.
‘Sorry…?’
‘Dit was de laatste keer voor Nova,’ herhaalt de arts van consultatiebureau.
‘Oh…ja tuurlijk,’ en ik druk Nova nog iets steviger tegen me aan.

Vanochtend leek het nog een woensdag als geen ander. Zoals elke woensdag die ik in tegenstelling tot de rest van de werkweek niet op mijn werk, maar met mijn kinderen spendeer. Ik zou weer lekker door mijn veel te lange to do-lijst knallen en me van luizencontrole naar consultatiebureau via auto wassen naar stemmen bewegen. Om vervolgens mijn oudste dochter van school te halen.

Maar nu ben ik even helemaal uit mijn flow gerukt.

Maar nu ben ik even helemaal uit mijn flow gerukt, want dit is was dus de laatste keer op het consultatiebureau. En ik ga slecht op laatste keren.

Waar ik in de auto net nog hard moest lachen om mijn baby die ‘gaan we naar het konsiekasieburo?’ zei, sta ik nu wiebelig mijn bijna-kleuter aan te kleden. Natúúrlijk wist ik dat de ‘drie jaar en negen maanden’-afspraak de laatste zou zijn, maar ik had er in alle hectiek totaal niet bij stilgestaan.

Bij Amber was ik vier jaar geleden ook zo’n emotionele dweil. Met als verzachtende omstandigheid dat Nova in mijn buik zat en ik alle laatste keren nét iets beter aankon, wetende dat er nog een ronde zou komen. Maar dan knipper je met je ogen en is deze ronde ook voorbij.

Dat geeft mij de tijd om deze ruimte even goed in me op te nemen.

‘Mag ik spelen?’ wijst Nova naar het speelhuisje in de aankleedruimte.
‘Tuurlijk schat, ga maar lekker spelen.’
Dat geeft mij namelijk de tijd om deze ruimte even goed in me op te nemen. De ruimte die de afgelopen acht jaar een vast gegeven was en waar ik nu nooit meer terug zal keren.

‘Nou dag hoor, bedankt voor alles,’ benadruk ik richting de dame van de receptie als we weglopen.
‘Oh wacht, ze krijgt nog iets,’ zegt ze en overhandigt mij een diploma, waarop ‘Nova’ in roze letters geschreven staat. Met trillende handen pak ik het aan en geef het aan mijn dochter die het trots in haar handjes houdt.
‘Bedankt,’ zeg ik nog een keer.

Buiten kijk ik naar mijn grote kleine meisje en dep tegelijkertijd met mijn shawl mijn wangen droog.
Pfff, en dan moet het afscheid van het kinderdagverblijf nog komen.