Anke is op zoek naar hulp voor haar soms wat sociaal onhandige puber die binnenkort naar de brugklas gaat. Het begin van haar zoektocht lees je in haar vorige blogs. Vandaag had ze samen met haar tiener een Zoom-gesprek met een kinderpsycholoog.
Ik zit op mijn handen. Letterlijk! Mijn hele lijf wil die stomme RubicksKubus uit zijn handen trekken, maar met mijn verstand weet ik dat ik dat juist niet moet doen.
Het intakegesprek met de kinderpsycholoog verloopt via Zoom vanwege de Corona-maatregelen en dat is voor mijn 11-jarige eigenlijk wel prettig. Want hierdoor zit, nou ja hangt, hij lekker in de woonkamer en kan zijn aandacht op het draaien aan zijn Kubus richten. Ondertussen loopt het gesprek gewoon door en geeft Hidde keurig antwoord op de vragen: “Ik wil graag nieuwe vrienden maken straks op de middelbare school en niet meer bang zijn in het donker.” De kinderpsycholoog knikt geïnteresseerd en lijkt zich niet te storen aan het gedraai aan de Kubus en het feit dat zij amper aangekeken wordt.
Ik vermoed dat de afleiding van het draaien aan de RubicksKubus hem ‘losser’ maakt, maar het druist zo in tegen mijn sociale normen en overtuigingen, dat ik mijzelf echt een beetje geweld aan zit te doen. Ik steek in mijn hoofd een soort mantra af: “Dat dit onbeleefd is, is maar een idee. Zijn gedrag is van hem en zegt niets over mij. Als die dame aan de andere kant mij hierdoor een slechte moeder vindt, zegt dat meer over haar dan over mij.” Pfffff. Adem in, adem uit en laat het los.
“Hoe ziet mama dat?”, vraagt de kinderpsycholoog nu aan mij. Ik schrik op uit mijn mantra. Blijkbaar kan Hidde beter twee dingen tegelijk doen dan ik. “Hoe zie ik wat?” vraag ik een beetje ongemakkelijk.
“Hidde heeft er heel veel vertrouwen in dat het gaat lukken om nieuwe vrienden te maken, hoe denk jij daarover?” Ik knik opgelucht. Gelukkig voor mij, komt er nu geen nieuwe informatie naar voren waardoor ik het gevoel heb dat ik de boot heb gemist (zie blog ‘Opgelucht’). “Zijn vertrouwen geeft mij vertrouwen,” zeg ik eerlijk. “Mijn vertrouwen is niet zo groot als dat van Hidde, maar doordat hij zo zeker van zijn zaak is, groeit dat bij mij ook”.
Ze knikt instemmend. “Toch zie ik wel aanleiding om toch een traject in te zetten,” zegt ze vervolgens, “want vertrouwen is een heel goed begin, maar er zijn ook vaardigheden nodig om nieuwe contacten te maken en daar kunnen we nog wel aan werken.” Ik knik, het lijkt mij ook een goed idee. Misschien heeft Hidde’s gedraai aan de RubicksKubus wel bijgedragen aan deze conclusie. Maar goed dat ik dat hele gesprek op mijn handen ben blijven zitten.
Geen reacties