Oude doos

Michelle is getrouwd met Marcel en moeder van Amber (10) en Nova (5).

‘Oh die is leuk Amber,’ zeg ik als mijn tiener een trui met Nirvana-opdruk uit het rek pakt. 
‘Die band vind ik heel cool,’ voeg ik eraan toe. 
Ik detecteer een kort schrik-moment op haar gezicht gevolgd door een seconde twijfel om de trui terug te hangen, maar ze doet het niet. Wat me meevalt, want een paar weken geleden had ze Smells Like Teen Spirit  nog spottend ‘een liedje uit 1888’ genoemd, toen ik het in de auto harder zette. 

We zijn op de damesafdeling van de H&M beland, want door een behoefte aan coole en stoere kleren kunnen we voor mijn tienjarige dochter steeds minder vaak slagen op de kinderafdeling. Hier past ze de allerkleinste maat en anders vindt ze een oversized-look ook prima. 

Ik vertel Amber daar wel eens zwaar gecensureerde verhalen over.

Dat er tegenwoordig veel kleren zijn met opdrukken van bands uit mijn jeugd geeft de alto in mij een hoop plezier tijdens onze winkelsessies. Het herinnert me aan de vele avonden die ik in de 90’s sleet in Het Kasteel, destijds dé uitgaansplek van alternatief Alphen aan den Rijn en omstreken. Ik vertel Amber daar wel eens zwaar gecensureerde verhalen over. Over mijn haren in verschillende kleuren en dat ik best laat thuis mocht komen.

Werden mijn anekdotes uit de oude doos (door deze oude doos) eerder nog met een besmuikt lachje en/of rollende ogen ontvangen, nu merk ik dat mijn prepuber steeds meer interesse heeft in hetgeen ik allemaal heb uitgespookt toen ik nog niet bejaard was. Ik ontwijk veel van haar vragen dan als een doorgewinterde crimineel in een verhoorkamer, want haar tienjarige oren hoeven bijvoorbeeld nog niet te horen dat ik na een lange avond dansen en bier weleens een viertakt brommer heb bestuurd na een veel te korte uitleg van de eigenaar. 

Volgens mij heb ik zulke shirts nog!’

Naast de Nirvana-trui vinden we in de winkel tot mijn verbazing ook shirts die verrassend veel weg hebben van de bandshirtjes ik vroeger na een concert in de Melkweg of op Lowlands kocht.  
‘Volgens mij heb ik zulke shirts nog!’ roep ik verheugd, denkend aan een Fun Lovin’ Criminals shirt waar ik vroeger in woonde en die ik met geen enkele verhuizing weg kon doen. Hoe cool zou het zijn als mijn eigen dochter die aan zou hebben. Mijn zeventienjarige ik had dit écht niet geloofd. Ik neem me voor thuis een zoektocht op zolder te starten naar die oude doos vol bandshirtjes. Stop ik daar meteen de ongecensureerde verhalen in om die er de komende tien jaar nog niet uit te halen.