‘Mam, kijk, die man ken ik.’ Ik kijk die kant op en zie inderdaad een bekend gezicht. ‘Oh, en daar!’ Quin wijst enthousiast naar rechts. ‘En die mevrouw met dat blonde haar!’
Quin en ik zijn op de première van Hans en Griet in het International Theatre of Amsterdam en we worden omringd door BN’ers. ‘Waarom zijn het er zoveel?’ vraagt Quin. Ik leg uit dat bij een première vaak ook collega-acteurs komen kijken. Ik hoor een vrouw achter ons hetzelfde aan háár kind vertellen. Omdat het een magisch muziekspektakel voor de hele familie is, zijn er ook veel kinderen van BN’ers mee, maar die herkennen we niet zo snel. Dan doven de lichten.
Ook op het toneel staat een bekende. ‘Hij is van Het Klokhuis, mama!’ Ik herken Rop Verheijen ook, ook al draagt hij een pruik en hakschoentjes. Hij speelt de moeder van Hans en Griet. En Hans, is dat niet Jan-Paul Buijs van Treurteevee?
Al snel wordt duidelijk dat Griet en haar broer Hans het niet makkelijk hebben thuis. Er is geen geld, geen eten, geen liefde. Vader drinkt teveel bier en heeft losse handjes (‘Oh, mama, zag je dat?’), en moeder schreeuwt en tiert, vooral tegen Griet. Dat ze niet genoeg poetst en nergens voor deugt. Alles wat de acteuer op het toneel tegen elkaar zeggen, wordt gezongen.
Het enge bos en het snoephuisje uit het originele sprookje hebben in deze voorstelling plaatsgemaakt voor de gevaren en verleidingen van de grote stad. Het toneelstuk is een mix van opera én musical. Er is muziek, er is geluid, indrukwekkende videobeelden, prachtige decorstukken en kostuums. De combinatie van al die factoren en effecten is echt heel bijzonder, concludeer ik al snel. Ik moet regelmatig lachen om te verwijzingen naar het origineel, ik verveel me geen moment.
Ik kijk naast me of Quin daar ook zo over denkt. Ik ben benieuwd wat hij ervan vindt. ‘Ik moest eerst wel even wennen aan dat zingen, hoor?’ zegt hij zachtjes. ‘Maar nu vind ik het superleuk!’ Ik kijk hem bemoedigend aan. ‘Kijk maar goed wat er allemaal op het podium gebeurt. Er is zoveel moois te zien!’ Hij knikt.
Hij kijkt in elk geval zijn ogen uit.
Quin volgt mijn advies direct op. Eén voor één benoemt hij alle games die op de beeldschermen verschijnen. Het is een feest der herkenning voor hem. Ja, oog voor detail heeft hij wel, dat was me al eerder opgevallen. Stiekem vraag ik me wel af wat hij van het verhaal meekrijgt. Hij kijkt in elk geval zijn ogen uit en aan zijn gezicht te zien, vindt hij het hartstikke leuk allemaal!
De eindscene is prachtig. Griet bezingt haar vrijheid, emoties en overwinningen komen samen, de levenslessen zijn geleerd, ze vecht, ze huilt, ze heeft haar keuze gemaakt… ze… ‘Mama, waarom heeft ze eigenlijk geen broek aan?’ Ik schiet in de lach. Tijd om te antwoorden heb ik niet, we moeten klappen, lang en hard, want de voorstelling is voorbij.
Als we weer buitenstaan, vraag ik: ‘En, wat vond je ervan?’
‘Echt heel erg leuk!’ roept hij blij.
‘Waar ging het over, volgens jou?’ wil ik toch even checken.
‘Over vrij zijn en je eigen keuzes maken,’ zegt hij alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Ik neem me direct voor om veel váker naar een toneelstuk te gaan met Quin.
Ik kan nog zóveel van hem leren.
Hans en Griet, een coproductie van de Toneelmakerij en Silbersee, is magisch en komisch muziektheater voor de hele familie. Ze spelen door heel het land. Meer weten over data en kaartjes? Kijk dan hier. In de kerstvakantie speelt deze voorstelling nogmaals in het Amsterdamse ITA.
Geen reacties