Onverbiddelijk

‘Zora, niet met je eten spelen.’
‘Echt bel.’

Zora, drinken is om te drinken, niet om met je vork in te prikken.’
‘Bel.’ Ze kijkt me dwars aan.
‘Nee, Zora, gewóón drinken.’
‘Bel.’ Weer die blik.

‘Kom, eet je boterham eens op.’
‘Nee.’ Ze steek stuurs haar vinger in d’r neus en ik probeer het te negeren. Ik weet inmiddels dat ze het echt te grappig vindt als ik wél reageer. Dan steekt ze hem er juist net wat dieper in.
‘Krek-kùùùr,’ roept ze bozig.
Omdat het zo onverwacht komt, versta ik haar niet meteen. Kikker? Ziet ze een kikker? Maar vóórdat ik daar iets over kan vragen, roept ze nog een keer: ‘Krekker!’
‘Je wilt een cracker? Ga je die wel op eten dan?’
Er wordt driftig geknikt.
‘Nou, vooruit dan. Wil je een cracker met stroop?’ Haar vinger zit inmiddels niet meer in haar neus.
‘Nee, ikke zef.’
‘Ik vroeg of je een cracker met stroop wilde…’
‘Zéf doe-hoen.’ Ze slaat zichzelf op de borst. Ik zucht.
‘Nee, ik doe het wel even.’
Ze kijkt me boos aan en maakt aanstalten zich in een enorme driftbui te storten.
‘Ok, ok,’ roep ik snel. ‘Jij zelf doen.’
Ze rent al naar de tafel en weet niet hoe snel ze op de stoel moet klimmen.
‘Mes,’ commandeert ze. Ik pak een mes.
‘Zelf smeren en daarna ook op-eten, hè?’
(…)
‘Zora, hoor je me?’
Ze lijkt ineens heel druk met smeren.

Als ik haar nog even herinner aan de afspraak dat ze de cracker ook echt opeet, schuift ze het bord hard van zich af en schudt maar weer eens haar hoofd: ‘Nie meer.’
‘Jawel. Zora. Je blijft net zo lang zitten tot het op is, hoor.’
‘Echt nie.’
Ik loop weg en voel haar ogen branden in mijn rug. Als ik achterom kijk, likt ze net een klodder stroop van haar mes.
‘Wel je cracker eten, hè?’
Opnieuw die vinger in d’r neus. Om haar missie te onderstrepen zet ze ook haar voeten tegen de rand van de tafel. Ze duwt zichzelf naar achteren zodat haar stoel naar achter kantelt. Dit keer is ze duidelijk voornemens wat langer vol te houden. Zo veel is wel duidelijk. Zelfs als ik haar lievelingsnummer in zet, weet ze van geen wijken. ‘Olifantje in het bos…’ zing ik tegen beter weten in. Zora houdt haar lippen stijf op elkaar.

‘Haal die vinger nou eens uit je neus!’ gil ik na een paar minuten net iets te hard als ik haar handen stevig vastpak en haar vinger uit haar neus trek. Als ik haar weer loslaat, klimt ze bijna triomfantelijk van haar stoel.
Ik laat me op de bank ploffen.
‘Mama, kom.’ Zora pakt mijn hand. ‘Kom, mama!’ Ik sluit mijn ogen.

Als ik ze weer open, zit Zora zoet met haar pop te spelen. Ze houdt haar pop de cracker met stroop voor. ‘Krekker, ja? Lekkeh, ja? Hmmm, eten?’

De pop is onverbiddelijk.