Baby, Lees

Opladen

19.30 uur.
Daar zit ik dan. Zora op de kop af drie maanden. En ik in mijn eentje in het tuinhuisje van mijn schoonouders. Een avond ‘off’’, uit. Helemaal voor mezelf. Een avond en een nacht zonder voedingen. Zonder man en zonder mijn andere twee grote liefdes.

Man, wat voel ik me alleen.

Hoe erg ik er ook naar verlangde, ik zit hier toch behoorlijk met mijn ziel onder mijn arm. Natuurlijk dat eerste wijntje, muziekje aan, ondergaande zon, vogeltjes die fluiten, koeien die loeien: prachtig.
Bij wijntje twee word ik wat melancholisch. Wat bof ik met zo’n avondje. Wat bof ik met een man die zegt: tuurlijk schat, ga maar.

20.30 uur.
Zullen ze al slapen, mijn hartenliefjes? Redden ze het wel zonder mij? Ik gun mezelf zo een goede fijne nachtrust, maar wat hebben zij nodig? Zal ik een oog dicht kunnen doen?

Ik weet niet of het er iets mee te maken heeft, maar vandaag is het ook de eerste dag zonder borstvoeding. Hoe goed dat in het begin ook ging, Zora wilde niet meer langer dan twee minuten aan de borst. Mis ik dát? Mist Zora dat? Mist ze mij? Mis ik haar? Kies ik teveel voor mezelf?

Het is gek hoe zoiets gaat. Als je verantwoordelijk bent voor elke voeding voelt dat soms als zwaar. Oneerlijk zelfs: waarom moet ik altijd diegene zijn? Als het voorbij is, voel ik me bijna schuldig. Mijn kleine meisje. Was het niet beter als ik langer, harder had geprobeerd?

Ik weet het niet. Ik kan kolven wat ik wil, maar meer dan 15 ml per borst komt er niet meer uit.  Het is goed zo. Toch?

21.15 uur.
Een appje van mijn man: ze slapen allebei als een roos. Nu kan ik het loslaten.

22.30 uur.
De zak buggles en de tube cheesespread zijn leeg.

03.00 uur.
Echt. Een mug houdt me al een uur wakker.

Met een kopje koffie in de ochtendzon overpeins ik de nacht. Uitgeslapen? Neuh. Opgeladen? Ja! En is thuis alles goed gegaan? Natúúrlijk. Waar maakte ik me druk om?

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

Geen reacties

Laat je reactie achter