Marloes is moeder van Willem (7 jaar) en Guusje (5 jaar) en blogt over haar rommelige en drukke leven.
‘Mama, wanneer gaan wij afscheid nemen?’ Mijn kleuter zit met natte haren frisgewassen in haar pyjama op bed. Ernstig kijkt ze me aan. ‘Afscheid nemen? Hoe bedoel je? Als je gaat slapen?’ Verwoed schudt ze haar hoofd, ‘neehee, ik bedoel afscheid nemen, wanneer gaan we scheiden?’ Nu snap ik er echt helemaal niets meer van en ik probeer zo vriendelijk mogelijk te vragen wat ze nu precies bedoelt.
Ietwat geïrriteerd recht ze haar rug en zucht diep. ‘Nou, wanneer moet ik weg mama, dat ik moet scheiden van jou en papa?’ De radartjes in mijn hoofd draaien op volle toeren als ik opeens denk dat ik het begrijp. ‘Bedoel je wanneer je uit huis gaat, dat je ergens anders gaat wonen?’ Ze knikt en ze slikt, ik zie haar hele gezichtje veranderen in iets droevigs en ik voel meteen de behoefte om haar vast te pakken en kapot te knuffelen.
Je gaat pas weg als je zelf wil gaan
In plaats daarvan pak ik haar smalle schoudertjes beet en kijk haar nu met dezelfde ernstige blik aan. ‘Oh maar lieverd, dat duurt nog heel lang hoor. En je gaat pas weg als je zelf wil gaan.’ Ze slaat haar ogen neer en lijkt nog niet helemaal gerustgesteld. ‘Hoe oud was jij dan toen je afscheid moest nemen van je vader en moeder?’ Ik reken terug en denk aan het moment dat ik op kamers ging wonen in Haarlem, fantastisch vond ik dat.
‘Oh ik was al hartstikke oud, iets van tweeëntwintig. En ik hoefde niet echt afscheid te nemen hoor, ik zag opa en oma nog heel vaak. En nu nog steeds toch?’ Ze moet lang nadenken en staart voor zich uit terwijl ik zie hoe haar radartjes nu ook op volle toeren aan het werk zijn. ‘Maar moest je toen alleen wonen?’ Ik knik. ‘En alleen slapen?’ Knik. ‘En elke dag alleen eten?’ Ik wil weer knikken, maar ik zie dat de tranen in haar ogen springen.
Het begint nu te klinken alsof de meest eenzame periode van mijn leven was aangebroken, maar het tegendeel was waar. Ik denk terug aan alle vriendinnen die kwamen eten, alle feestjes die ik gaf en de vele vriendjes die bleven slapen. Opeens ontstaat er een brokje in mijn keel. ‘Oh Guus, het duurt allemaal nog heel erg lang hoor. En als je écht niet weg wil, dan blijf je gewoon voor altijd bij ons wonen!’
Geen reacties