Samen met mijn vriendin Mirte loop ik door haar huis. Ze woont er nu bijna een jaar, maar ik ben er pas voor de tweede keer. Ik bewonder de kleur op de muur (is dit early dew?), de trap (mooi afgewerkt) en de luxaflex (goh, heb je die ook van hout?). Het wit-groene kastje op de kamer van haar zoon herken ik meteen van toen het nog blauw met geel was en op haar puberkamer stond. Naast het donkerblauwe Ikea-slaapbankje waar ik vaak heb geslapen.
We rekenen uit dat we over twee jaar 25 jaar bevriend zijn. We leerden elkaar kennen in de tweede van het gymnasium en hielden allebei van toneelspelen. Alleen daar houden de overeenkomsten op. Zij is namelijk consciëntieus, rationeel, georganiseerd, heeft een ijzeren discipline en kan een beetje chips in een bakje doen en de rest van de zak weer in de voorraadkast leggen. Totaal het tegenovergestelde van mij dus. Zij haalde negens en tienen en ik probeerde bij haar toetsen af te kijken, maar dat lukte niet altijd en ik stapte uiteindelijk in de vierde toch maar over naar de havo. Ze zat urenlang bij mij op mijn kamer mijn acceptgiro’s te sorteren terwijl ik in mijn Xenos hangstoel lag te zwijmelen over hoe knap Drazic van Heartbreak High was. En nu zijn we ineens 23 jaar en huizen, huwelijken en baby’s verder.
We verschillen nog steeds, want haar huis blijkt, ook met twee kinderen, een walhalla van orde en netheid. Ik kijk vol bewondering naar hoe er werkelijk niks ligt rond te slingeren. Nergens een onderbroek, een rekening die nog betaald moet worden, een uitgescheurde bladzijde van een Lego instructieboekje, een afgeknipt kledinglabel of een stapel geraapte kastanjes. Terwijl het geen steriel huis is. Het is gewoon gezellig. Irritant als mensen dat lukt.
’s Avonds app ik haar een paar foto’s van mijn aanrecht, dat vol staat met planten die ik nog zou verpotten, een blik early dew verf, boterhamzakjes en twee telefoonopladers. Van het kastje in de woonkamer dat bedolven ligt onder de tijdschriften, opgefrommelde fleecedekentjes en mijn borduurspullen. En van de piano die een verzamelplaats is geworden voor ansichtkaarten, tekeningen en kartonnen zwaarden.
‘Wij hebben ook die Keep Leaf boterhamzakjes!’ appt ze. ‘Die liggen gewoon op hun vaste plek in het keukenkastje.’
‘Ja,’ app ik terug. ‘Die hebben hier ook een vaste plek. Eigenlijk.’
Op de middelbare school lukte het me al niet om de kunst echt goed bij haar af te kijken. Het lukt helaas nog steeds niet.
Geen reacties