“Nou, jullie zijn er allemaal, wat leuk!” Gastouder Marjolein kijkt verrast als we met z’n vieren voor de deur van haar huis staan. Pepijn werpt zichzelf op de grond en kruipt in sneltreinvaart naar binnen. Naar de woonkamer waar alle speelgoed nog in de daarvoor bestemde rieten mandjes ligt, maar die er over een paar uur uit zal zien als een dierentuin die besloten heeft om de apen, olifanten en leeuwen in één hok te stoppen.
“Ja, we wilden je iets geven. Omdat het de laatste opvangdag van Lieve is,” zeg ik.
“Tadaa!” Lieve tovert het cadeautje dat ze al die tijd zorgvuldig achter haar rug verborgen hield tevoorschijn en stelt voor om het ook maar meteen voor Marjolein uit te pakken.
Ik had er lang over nagedacht. Wat geef je iemand die zo lang met zo veel liefde voor je kind heeft gezorgd? Hoe maak ik duidelijk hoe blij ik al die tijd ben geweest met Marjolein? Dat ik mijn kinderen altijd vol vertrouwen heb gebracht. Gek, hoe spannend het is om te zeggen hoe blij je met iemand bent. Waarom vind ik het ongemakkelijk om haar aan te kijken en te zeggen hoeveel ze voor mij heeft betekend? Ik zou een container Merci in haar tuin willen storten en een pallet mokken met ‘de liefste oppas’ in haar keuken willen zetten en dan nog komt dat niet in de buurt bij mijn dankbaarheid.
Hebben al die andere leidsters, gastouders, opa’s en oma’s en andere oppassers enig idee hoe bijzonder hun werk is? It takes a village to raise a child. Het is zo fijn om nog iemand te hebben die zo betrokken is bij de ontwikkeling van je kind. Die haar echt leert kennen en mooie woorden voor haar opschrijft in het schriftje. Het schriftje dat straks in een la zal blijven liggen, omdat de juf niet meer over alle kinderen iets opschrijft.
Marjolein bedankt me voor mijn zelfgemaakte cadeau. Ik durf niet te zeggen dat het popje haar moet voorstellen, want het hoofdje ziet er een beetje uit als een aardappel.
“Je weet hoe slecht ik ben in handwerk, dus er zit veel tijd in,” lach ik. Het klinkt als een schouderklopje voor mezelf, terwijl ik bedoel dat ik haar dus zo veel waard vind en niet zomaar een reep chocola bij de supermarkt wilde kopen.
Terwijl ik een beetje sta te drentelen, kijkt Marjolein me aan. Ze zegt ‘kom hier’ en omhelst me.
Lieve en Pepijn staan ondertussen met hun schoenen op de bank. Ze voelen zich hier thuis, dat is duidelijk.
Geen reacties