Lees, Peuter, relatie

Spruitjes met duplo

We geven ons maandelijkse etentje. Op de eerste zaterdag van de maand mogen vrienden bij ons aanschuiven en sloven wij ons uit in de keuken. De moeilijkheidsgraad zit ‘m niet in de gerechten, maar in het combineren van koken met kroost. Niet je mes laten vallen als er net een baby langs je voeten kruipt en de peuter in een niet al te hevig kokend goedje laten roeren.
We zetten hoog in en koken vier gangen: wortelsoep met chorizokruim, zelfgemaakte ravioli met vier kazen, stoofvlees met bier, knolselderijpuree en spruitjes en meringue met limoen-passievruchtsiroop.

Lieve helpt mij met de ravioli. Ik rol de lappen deeg, leg het mengsel van de kazen erop en vouw er een envelopje van. Lieve zit met haar vorkje in de aanslag. Als ik het pastapakketje haar kant op schuif, zet ze met chirurgische precisie haar vorkje op het deeg en duwt ze de randjes netjes aan. Ik had het zelf niet beter gedaan. Onze timing is perfect. Als zij klaar is met haar taakje, heb ik de volgende ravioli (of is het raviolo?) voor haar klaarliggen. Haar aandacht verslapt niet, ieder pakketje wordt met dezelfde toewijding verzorgd.
Pepijn vermaakt zich zonder de bemoeienis van zijn grote zus ineens prima. Hij neemt de taak op zich om de kast leeg te trekken en alle labeltjes van de theezakjes af te trekken.

Het is zo’n dag waarop alles goed gaat. We lijken wel zo’n kerstspecialgezin. Met zo’n stel dat elkaar nog tijdens het snijden van de spruiten verliefd staat aan te kijken en kinderen die dromerig een lepel aflikken in plaats van elkaar de hersens inslaan met de beslagkom.
Er zijn dagen waarop ik het nog niet voor elkaar krijg om een diepvriespizza op tafel te zetten zonder mijn geduld te verliezen, maar nu gaat het verrassend relaxed. Misschien omdat ik diepvriespizza zelden combineer met een flinke bel Chardonnay.

De volgende dag loop ik met een bonkend hoofd en een rammelende boodschappentas waarvan de geur verraadt dat die niet slechts uit lege pindakaaspotten bestaat naar de glasbak. Thuis pluk ik een verloren spruit uit de duplo en gilt Lieve tegen Pepijn dat hij niet met haar trein mag spelen. Die foto’s staan dan weer niet in de kerstspecial.

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

1 Reactie

  • Reageer Linda 10 maart 2016 at 20:59

    oh hoe herkenbaar. hier 2 a 3 keer per maand etentjes. kinderen blij want dan mogen ze een broodje hamburger en voor de tv eten. mijn middelste van bijna 3 vind het erg jammer als er een keer geen lege groene fles is om in de glasbak te gooien. dus tja, ik stel hem niet te vaak teleur.
    genieten tijdens het lezen. thnx sanne

  • Laat je reactie achter