Ik heb bemoedigende woorden nodig. Die zeggen dat het allemaal wel goed komt. Al weet ik dat heus wel. Uiteindelijk komt alles altijd goed. Maar ik ben het zo ontzettend zat.
Over een klein half jaar wordt Pepijn alweer vier jaar. En dan is het ineens voorbij met de kleintjes in huis, dan heb ik twee schoolgaande kinderen. Van alle clichés is het cliché ‘het gaat zo snel’ wel het meeste waar.
Alle horden heb ik genomen. Ik heb vijf jaar lang slaapgebrek overleefd, ze kunnen lopen, praten, ze eten goed en soms zelfs met bestek. Ze zeggen ‘alsjeblieft’ en ‘dankjewel’, ze kunnen zich aankleden, ze zetten hun eigen bord in de keuken en het belangrijkste: ze maken vriendjes, ze zijn lief voor anderen, kunnen goed hun grenzen aangeven en ze maken grapjes.
Maar er staat nog één hardnekkige horde op de atletiekbaan. Ik heb ‘m al een paar keer genomen, maar land steeds met m’n neus vol op het gravel of ik denk eroverheen te zijn gesprongen, maar blijf nog net met mijn tenen hangen om vervolgens meters lang zo’n horde aan mijn been mee te slepen. Struikelend en vloekend worstel ik, zonder succes. De horde die zindelijkheid heet.
Als Pepijn bij de opvang is of bij iemand anders, dan lukt het namelijk prima. Als hij thuis is, ben ik minstens zes keer bezig met nieuwe onderbroeken en broeken te regelen. En als ik pech heb moet ik ook zijn hemd en shirt verwisselen, dweilen en de bank onder de soda bedelven.
Ik wéét dat ik het los moet laten. Dat ik geduldig moet blijven, niet boos worden, niet met beloningssystemen aan de gang moet, dat hij het echt wel zelf gaat doen. Ik snap wel dat het alleen maar erger wordt als ik me laat kennen. Dan doen we hem toch gewoon weer een luier aan? Mijn lief is het daar niet mee eens en zegt dat we gewoon even door moeten zetten, maar ik heb zo genoeg van die plaslucht, van nieuwe onderbroeken kopen omdat ze niet aan te slepen zijn, van het opnieuw schrobben van de bank. Hoe krijg je trouwens vlekken op het rugkussen?
Laat het loooooooos, laat het gaaaaaaaaan. Ik zet het liedje maar weer aan, vinden Lieve en Pepijn leuk. Misschien pik ik er toch nog wat van op en anders is het ook een prima soundtrack om bij te dweilen.
4 Reacties
Het is geen bemoediging(mijne wordt volgende week 3 en er is nog géén interesse) , maar wel een tip…
Mijn kraamhulp was destijds zeer voiruitziend, en raadde me aan die grote lappen, ik geloof dat ze kraammatrasjes heten(?) uit het pakket te bewaren, “voor als je met de zindelijkheidstraining bezig bent”. Handig voor op het matras, maar ik denk nu, misschien ook op de bank!
Misschien kijken of je die ergens kan bemachtigen (drogist?), op de vaste plek op de bank, leuke, wasbare grand-foulard (of laken, het is maar tijdelijk) er over, en je spaart in elk geval je bank!
Succes!
Zo herkenbaar…alleen is die hier net 5 jaar. Dus ik zing gezellig met je mee….laat t los laat t gaan ? Maar piep wat is t af en toe moeilijk om er geen aandacht aan te schenken.
We zijn gisteren naar een osteopaat geweest om te proberen of die er verbetering in krijgt. Zou je wellicht ook kunnen proberen.
Succes iig en ja, het komt echt wel goed!
Lieve Sanne,
Je doet het fantastisch, al die horden. En op een dag trek je je supermama cape aan en vlieg je gewoon over deze horde heen. Echt waar ?
Oooo, wat herkenbaar…
Mijn kinderen zijn ondertussen 12 en 15 jaar.
En inderdaad, het komt goed. Maar…. bij ons duurde het wel even, sorry. Je hoeft niet verder te lezen hoor.
De oudste was pas in het tweede kleuterjaar overdag zindelijk. De hele reserve kledingkast op school is door mij al gewassen. Zelfs aangevuld met grotere maten, omdat de hij bij de geboorte al een reus was. ’s Nachts bleef het doorgaan tot zijn 8e jaar. Er bestaan zelfs luiers voor 8-12 jaar…
Mijn dochter heeft het overdag in haar broek plassen gered t/m groep 3. Het deed haar helemaal niets. Ze deed zelf een schone broek aan op school en speelde rustig verder. Opeens was het over, ook ’s nachts.
(Een integraal therapeute liet toen weten bij de jongste dat haar lichaam verstoort was vanwege de vaccinaties) Je ruikt ook overal die urinelucht, zelfs als het er niet is.
Dus ik snap je frustratie heeeeel goed.
En als je dan ook nog eens dit stukje hebt gelezen, zie je het voorlopig helemaal niet meer goed komen, nogmaals excuus…
Ik hield mezelf aldoor maar voor dat het voor hun 16e toch echt wel over zou zijn!
En dit jaar hebben we het pas aangedurfd om een nieuwe bank te kopen.
Veel succes en ik geniet elke keer weer van je stukjes.