Ingelise is moeder van drie kinderen (van 9, 7 en 3) en blogt sinds dit jaar voor de Club over haar leven als moeder.
“Hier, deze pas jij denk ik wel,” zegt mijn vriendin, en ze werpt me een cap en paar laarzen toe. Ik kijk haar verbaasd aan. Ik? Ik heb al meer dan twintig jaar niet op een paard gezeten en weet eigenlijk niet of ik dat nog wel durf en kan. Onwennig stap ik erop, ondertussen heel hard hopend dat het beest er niet met me vandoor vliegt. Maar al na een paar rondjes komt het gevoel van vroeger weer terug en zit ik steviger in het zadel; blijkbaar is dit iets wat je niet verleert, net als fietsen. Als we even later met de wind door onze haren door de prachtige natuur rijden, ben ik helemaal om. Wat is dit gaaf! Ik voel me vrijer dan ik me in maanden gevoeld heb.
De paarden staan op een boerderij midden op het platteland die mijn vriendin en haar man een paar jaar geleden kochten. Er zijn ook nog kippen, honden en katten en weiland zo ver als je kunt kijken. Leef je dromen stond er op het verhuiskaartje dat ze stuurden. Vol bewondering kijk ik hoe ze het allemaal bolwerken. Naast hun gewone banen en de zorg voor opgroeiende kinderen, verbouwen ze grotendeels zelf het huis naar hun eigen smaak en zorgen ze voor al die dieren en het land. Hoe breng je de energie daarvoor op? Dat kan alleen als het iets is wat je echt graag wil. In het geval van onze vrienden is dat ook echt zo, hier hadden ze het al jaren over.
Nu de kinderen wat groter worden, ontstaat er ruimte om groter te denken.
Heb ik zelf ook nog dromen? vraag ik me af als we weer onderweg naar huis zijn na een gezellig logeerweekend. De afgelopen jaren met drie kinderen in een behoorlijk intensieve leeftijd was ik iedere week al lang blij als het weer gelukt was om baan en gezin op de rails te houden. Warme koffie, een uurtje sporten en af en toe uit eten met vriendinnen, daar hielden mijn ambities eigenlijk wel op. Maar nu de kinderen wat groter worden ontstaat er weer wat ruimte om groter te denken. Wordt het geen tijd voor een nieuwe stap?
Dat huis op het platteland gaat het niet worden, daarvoor ben ik te veel verknocht aan de gezelligheid van de stad en al het gemak wat daarbij komt kijken. Maar wat dan wel? Vroeger had ik dromen genoeg. Een internationale carrière en veel reizen stonden bovenaan mijn lijstje. Die carrière is aardig gelukt. Mooie reizen heb ik ook volop gemaakt, maar de laatste van het meer avontuurlijke kaliber dateert wel echt van het pre-kind stadium. Bovendien heeft de coronatijd mijn horizon ook niet echt groter gemaakt
Geïnspireerd besluit ik een lijst te maken met vooral reizen die ik nog weleens zou willen maken. Er verschijnen veel landen buiten Europa op. Een trektocht door de bergen met overnachtingen in hutten. En met het gezin in een camper door Amerika, dat lijkt me ook helemaal te gek. Of te paard door Ierland. Ja, dat dromen lukt eigenlijk best aardig. Maar aan het begin van het schooljaar en met weer een onzeker coronajaar voor de deur lijkt het realiseren ervan wel heel ver weg. Dan trek ik de stoute schoenen aan en mail de manege van mijn dochter, of ze voor mij ook paardrijlessen hebben. Groot denken, klein beginnen, zo kom ik er wel.
Geen reacties