Nuttige dingen

Natanja blogt over haar leven als moeder van een dochter van tien en een zoon van acht. En over haar telefoongebruik 😉

‘Mam! Waarom mag jij de héle tijd op je telefoon, en ik alleen maar de tijd die we hebben afgesproken?’ verstoord kijk ik op. Mijn dochter kijkt me fel aan, haar telefoon in de hand. Ik riep net tegen haar dat het tijd is om het ding weg te leggen, terwijl ik driftig zit te scrollen op mijn eigen telefoon. 

‘Nou,’ antwoord ik, ‘omdat ik er hele nuttige dingen op doe! Ik beantwoord mails, ik bekijk schoolupdates in Parro, ik onderhoud zakelijke contacten, ik update mijn socials, ik bekijk de weersverwachting, ik check mijn bankrekening, ik voeg nieuwe series toe aan mijn Netflixlijst, ik zet boodschappen in de to-do app, ik verstuur Tikkies, ik app vriendinnen. En dan heb ik ook nog allemaal notities en screenshots die mijn aandacht vragen!’ 

‘Screenshots?’ meewarig kijkt ze me aan. 
‘Ja!’ roep ik verhit. 

Het is een voldongen feit, mijn telefoon is belast met een bak data waar je u tegen zegt. Apps, email, 17.210 foto’s (as we speak), aangevuld met screenshots. Honderden. Meerdere keren per dag druk ik op home en dat zijknopje. Vooral als ik dingen wil onthouden of wil doorsturen. Helaas heb ik veel interessegebieden. Leuke reisbestemmingen. Een nieuw merk dagcrème. Een grappig plaatje. Een leuke tweet. Een opvallende outfit. Een boek dat ik echt wil lezen. Een recept (dat ik nooit zal maken). Winkels. Memes. Intelligente Uitspraken van Goeroes. Ik screenshot me suf. Allemaal onder het mom: hier moet ik nog iets mee. Een half jaar geleden begon ik zelfs met themamapjes in mijn foto-app, zodat ik ze per thema kon sorteren. Of ik voegde ze toe aan mijn notities. Oh ja, daar heb ik er ook 535 van. 

Ik durf niet, het overweldigt me.

Maar sinds een tijdje zit de klad erin. Ik open mijn schermafbeeldingen niet meer. Ik durf niet, want het overweldigt me. Het betekent dat ik honderden keren actie moet ondernemen. En ik heb al zoveel andere dingen te doen. 

Terwijl ik naar mijn dochter kijk besluit ik dat mijn telefoon te veel van me vraagt. Zou ik het werkelijk missen als die ‘nog-iets-mee-moet-dingen’ gewoonweg niet bestaan? Lijkt me stug. De Marie Kondo in mij weet: this doesn’t spark joy. Het sparkt alleen maar stress. Ik neem een radicaal besluit en wis hardvochtig de inhoud van de hele map. In de minuut erna wacht ik rustig af of de wereld vergaat. Nope. Ik zit nog op de bank. Mijn dochter staat nog steeds gezond en wel voor me. Dan zal de rest van de gevolgen ook wel meevallen. 

Zo, dat lucht op. Er is ruimte. Een heleboel dingen die ik lekker niet meer hoef te doen. En tijd! Die kan ik mooi aan mijn dochter besteden. 

‘Je hebt gelijk’, zeg ik. ‘Lang niet alles wat ik hierop doe is echt nuttig.’
Ik leg mijn telefoon aan de kant. ‘Zullen we samen iets leuks gaan doen?’