Tate en de tienerjongens

Miloe heeft een dochter van 11 en een zoon van 15 over wie we al heel wat blogs hebben kunnen lezen hier op de club. Ze schreef dit weekend een stuk over hoe ze samen met haar zoon naar de Op1-uitzending over Andrew Tate keek en over het gesprek dat ze erover hadden. Ze kreeg vervolgens nogal wat kritiek én herkenning. We mogen haar stuk nu ook op de club delen. Benieuwd naar jullie reacties.

‘Ik krijg zoveel stress van dit gesprek.’

Afgelopen week keek ik met mijn tiener (15) naar Op1 waar het ging over Andrew Tate. Een jonge TikTok-influencer verdedigde de ex-kickbokser, een mediapedagoog waarschuwde voor Tate en verklaarde zijn aantrekkingskracht onder jongens. Mijn zoon kreeg stress (wat zijn taal zoveel betekent als irritatie, iets waar hij dus tamelijk vaak last van heeft) omdat de rest van de tafel zo’n twintig jaar ouder wars en nogal inhakte op de influencer. Hem niet lieten uitpraten en omdat Op1, net als de meeste andere media, alleen korte uitsnede van filmpjes liet zien met daarin de heftigste quotes. 

Mijn kinderen zijn tenminste verstandig.

Mijn zoon is het met veel van Tate niet eens, denk aan hoe de man praat over vrouwen, maar dat neemt niet weg dat hij ook tot de verbeelding spreekt bij hem en zijn vrienden. Als ik social media mag geloven is mijn zoon en de miljoenen andere jongens die Tate cool vinden, uitschot, onopgevoed en gebrainwasht. Zo las ik op Twitter: ‘gelukkig heb ik zelfdenkende kinderen grootgebracht die dit soort types loosers vinden’ en ‘mijn kinderen zijn tenminste verstandig en lopen geen influencers achterna.

Interessant vind ik dat, perfecte kinderen. Mijn zoon is dat niet. Hij zit vastgeplakt aan zijn telefoon en zijn PS, grossiert in onvoldoendes, vindt school extreem saai en zijn associatieve brein kan moeilijk uit de voeten met het analytische systeem. Dat frustreert hem wat zich uit in nog meer desinteresse en gamen. Hij is ook gek op zijn oma, op zijn acht jaar jongere neefje, heeft een scherp gevoel voor sociale verhoudingen, wenst al zijn docenten na de les een fijne dag en vindt dat Sarina Wiegman bondscoach moet worden.

Hoe vraag je toestemming als toenadering zoeken al spannend is?

Vorige week hadden we voor zijn verjaardag twaalf veertien- en vijftienjarigen over de vloer. Ze kwamen na het lasergamen en verstoppertje spelen (ja echt) binnenvallen en verorberden binnen twintig minuten vijftig pannenkoeken, een bus poedersuiker, anderhalve fles stroop, twee flessen cola en een fles 7Up. Ik kon het opspelende testosteron ruiken, zag ze duwen en trekken aan elkaar, voelde hoe ze hun identiteit aan het zoeken zijn in een wereld waarin het veel gaat over genderneutraliteit en grensoverschrijdend gedrag. Hoe moet dat met meisjes als alles wat je doet op social media beland, hoe vraag je toestemming als toenadering zoeken al spannend is? Deze jongens steken vuurwerk af in een fietstunnel, zoeken grenzen op en kukelen er soms overheen, zetten zich af, willen rijk willen, liefst met gamen of influencen en later in Dubai wonen. Naïef? Zeker. Maar ook normaal jongensgedrag, normale jongsdromen die ik bijna niet meer durf te delen. Want jongensgedrag is niet iets dat we nog heel erg lijken te tolereren.

Sinds ik een boek schreef over de weg die mijn overgrootvader aflegde naar prominent NSB’er vraag ik het me vaak af: wat moet je veroordelen om een grens te stellen, een signaal af te geven, en wanneer blokkeer je met dat oordeel een open dialoog? Zeker bij tieners maar eigenlijk bij alle kinderen, zouden we moeten gaan voor verbinden, vertrouwen, voor nieuwsgierig zijn in plaats van afkappen en het beter weten. De grenzen komen daarna. Veel jongens zien in Tate in een vaderfguur die ze blijkbaar op andere plekken missen. Dat mogen we ons als ouders en samenleving aantrekken, we mogen ons meer inspannen om jongens binnenboord te houden, ze niet wegzetten als loosers, maar ook niet als heiligen die nooit over de scheef gaan. Laten we ze vragen wat ze lastig vinden op school, in relaties, met ze op pad gaan. Contact blijven zoeken, ook als ze zich terugtrekken. Daar heeft iedereen meer aan dan aan een sterke veroordeling.