Het nieuwe boek van Miloe Daar praten we niet over verschijnt op 27 mei bij Uitgeverij Orlando. Binnenkort maak ik bekend hoe je kans maakt op een exemplaar van deze waargebeurde familiegeschiedenis, waarin Miloe onderzoekt welke invloed haar ‘foute’ overgrootvader heeft gehad op de generaties erna. De komende weken deelt Miloe hier een aantal fragmenten over haar zoon Otis die het boek net niet hebben gehaald.
Draguignan, Frankrijk, november 2013
‘We hebben zelfs een opvoedcoach ingeschakeld.’
Ik haal mijn neus op en kijk de lange vrouw tegenover me aan. Haar ogen hebben dezelfde grijze kleur als haar haren. Ze doet me denken aan de wijze vrouw die in elke Disney-film een levensles leert aan een meisje met veel te grote amandelvormige ogen.
Het is 2013 en ik ben een week op een soort retraite in Zuid-Frankrijk. Tijd voor mezelf, praten over mijn soms wat neerslachtige gemoedstoestand, maar steeds komt het gesprek weer terug op mijn zesjarige zoon.
‘Irma heette de opvoedcoach,’ vertel ik sniffend verder. ‘Ik weet nog dat ze bij ons thuis kwam en haar regencape minutieus opvouwde en in het bijbehorende zakje propte.’ Ik vraag me even af waarom ik dat detail noem, om vervolgens verder te ratelen. ‘Ze zei dat onze zoon misschien pdd-nos had. Dat was iets in het autistisch spectrum, had ze er zacht aan toegevoegd. We hoefden er niks mee, maar misschien hielp het om hem beter te begrijpen.’
De grijze vrouw tegenover me reikt me eerst een zakdoek aan en dan een bak met stenen. Ik kijk haar vragend aan, zet de bak dan op schoot en snuit mijn neus.
‘We hadden Irma net daarvoor grappend allerlei anekdotes verteld, dat ons kind zo’n moeite had met overgangen, niet mee wilde naar de stad, niet weg wilde uit de stad, niet naar het kinderdagverblijf, niet weg van het kinderdagverblijf, en dat dat ertoe leidde dat we zo vaak te maken hadden met een krijsend, schoppend kind. Na haar diagnose hadden Irma bedankt en haalde zij haar regencape weer uit het zakje.’ Ik rommel in de bak met stenen en pak er een blauwe, puntige uit. ‘We hebben haar daarna nooit meer gesproken. Wel heb ik veel boeken gekocht. Over hooggevoelige kinderen, temperamentvolle, explosieve karakters, over “omdenken” zodat ik lastig gedrag als iets positiefs kon zien. Ik bezocht een haptonoom en een kinderfysiotherapeut. Maar niks helpt tegen zijn driftbuien.’ Ik zucht hoorbaar. De vrouw slaat haar benen over elkaar.
‘Dat klinkt wel erg spiritueel,’ zeg ik licht verwijtend.
‘Als je uit die bak steen moet kiezen die symbool staat voor je zoon, welke is dat dan?’ vraagt ze.
‘Deze,’ zeg ik beslist en houd de blauwe steen in het licht.
‘Weet je dat die staat voor een nieuwetijdskind?’
‘Dat klinkt wel erg spiritueel,’ zeg ik licht verwijtend.
‘Het zijn kinderen die niet goed snappen hoe het werkt op aarde, wat ze moeten met alle regels die wij hebben bedacht. Ze voelen veel. Net als jij. Alleen uit jouw zoon zijn gevoelens wel en jij niet. Daarom voel jij je vaak alleen.’
Ik wilde roepen dat ze dat niet zomaar kon zeggen over mij, maar nu praatte zij gewoon door. Over haar zoon die als puber in aanraking was gekomen met verkeerde vrienden en in de drugswereld belandde. Dat ze hem nooit had veroordeeld, hem altijd was blijven inprenten dat hij een goed mens was. ‘Hij leerde me liefhebben zonder oordeel. Accepteer je je zoon zoals hij is?’
Ik denk aan alle keren dat ik excuses voor mijn zoon maakte. Hoe ik me soms schaamde voor het lawaai dat uit hem kwam, steeds het antwoord zocht op de vraag waarom hij niet rustiger en aangepaster was.
‘Jouw kind heeft een uniek, totaal eigen karakter,’ zegt ze zacht. ‘Kijk naar hem. En leer van hem.’
Geen reacties