Ingelise is moeder van drie kinderen (van 9, 7 en 4). Ze blogt over haar leven als (werkende) moeder en wat haar daarin allemaal verwondert.
Uitgeput leg ik het zware apparaat naast me neer. De zweetdruppels staan op mijn rug en mijn haar hangt in slierten langs mijn gezicht. Die vrouw op het instructiefilmpje van de bouwmarkt zag er toch een stuk eleganter uit. Ik sta tussen een grote berg snippers behang die ik net van de muur heb gestoomd. Als je goed kijkt zie je nog de schattige figuurtjes die erop stonden. Tien jaar geleden toen ik zwanger was van onze eerste liet ik het na een zoektocht op internet helemaal uit Engeland komen. Wat was ik trots toen het op de muren van onze eerste echte babykamer zat.
Wie lieten niets aan het toeval over bij dat kamertje. Mijn man reed 150 km om een via Marktplaats aangeschafte commode op te halen die ik vervolgens schilderde in een kleur die we zorgvuldig hadden uitgezocht bij een dure verfwinkel. De nieuwe en frisgewassen piepkleine babykleertjes gingen in een statige bijpassende kast. En midden in de kamer stond het pronkstuk: de antieke familiewieg. Wat was ik trots op die mooie kamer. Helemaal klaar voor wat er komen ging.
Bij haar deden we alles voor het eerst
Maar we hadden geen idee natuurlijk. Toen er niet lang daarna een piepklein maar pittig meisje in die wieg lag, begon onze steile leercurve als ouders pas echt. Ze was helemaal van ons en tegelijkertijd zo anders dan dat we van tevoren gedacht hadden. Een eigen persoonlijkheid met alles wat daarbij komt kijken. Bij haar deden we alles voor het eerst: de eerste babyhapjes pureren (in een speciaal daarvoor gekochte blender natuurlijk), het leren fietsen op haar eerste fiets en het starten op de basisschool. En straks is ze ook de eerste waarvoor we een middelbare school moeten uitkiezen.
Haar jongere zusje, die zich twee jaar later aandiende, kreeg het kamertje naast haar. Ook dat werd in vrolijke kleuren geschilderd en met liefde ingericht. Maar de verf kwam van de bouwmarkt verderop en de kast haalden we nog snel even bij Ikea. Nog eens vier jaar later had hun jongere broertje de eerste maanden van zijn leven zelfs geen eigen kamer omdat we er nog niet aan toe waren gekomen. Het is eigenlijk net als met foto’s: van de eerste maak je er altijd veel meer dan van de kinderen die daarna komen. Dat zegt natuurlijk helemaal niets over hoeveel je van ze houdt en alles over de drukte en de chaos die je leven binnen sluipt als je meerdere kinderen hebt.
Weer is zij het die nieuwe spullen krijgt.
Het ooit zo mooie behang was inmiddels al lang niet meer wat het geweest was. Er zaten scheuren in en er waren poppetjes opgetekend. Bovendien hebben we al een tijdje geen baby’s meer in huis. In de kamer komt straks een tienerproof bed en een bureau voor onze oudste. Weer is zij het die nieuwe spullen krijgt. Haar oude bed gaat naar haar kleine broertje, die daar overigens helemaal blij mee is. Vervuld met toch een soort van schuldgevoel koop ik een extra mooi nieuw dekbedovertrek van Paw Patrol voor hem.
Even later drink ik koffie terwijl mijn zoon beneden om me heen speelt. Zijn treinbaan vult de hele tafel: de rails loopt tussen mijn koffiekop en de krant door en ik moet regelmatig mijn arm optillen voor een passerende trein. “Ik blijf altijd de kleinste,” zegt hij opeens, met een grote glimlach. “Vind je dat leuk?” vraag ik een beetje verbaasd. “Ja, want dan kan ik het langst blijven spelen!” glundert hij. En zo is het maar net.
Geen reacties