“In time I found myself in haaaapineeeeesss with youuuu” *
Schreeuw ik mee in de auto. Terwijl ik de radio harder zet en het gaspedaal iets verder intrap, neemt dit nummer mij mee terug naar de zomer van 2010. Vrijgezel, geen kinderen, geen koophuis. Ik schreef liedjes en maakte muziek, kreeg de ene toffe freelance trainersklus na de andere, werkte parttime als docent op de leukste school van het land, maakte mooie reizen en had elk weekend een fijn feestje. De wereld lag aan mijn voeten. Dit was het leven, dacht ik toen. En ik kon nog alle kanten op.
Het is nu nog net zomer 2017. En hoezeer ik dacht dat ik toen leefde, het is niet te vergelijken met hoe ik het leven nu ervaar.
Dacht ik toen dat ik kon vliegen, nu is het leven een grote vrije val. Het moederschap legt m’n ziel bloot. De blijvende vermoeidheid laat me vaker dan ik wil kennismaken met de rauwe randjes van mijn karakter. Ik maak kennis met frustratie, boosheid, wanhoop. Het leven van nu bevestigt de zin van mijn bestaan. En het heeft echt zin dat ik besta. Want voor die twee nachtbrakers ben ik alles. Snapten ze nou maar dat die nachten alles zijn voor mij.
Ja. Het leven met kinderen is voller en vermoeiender dan ik mij had voorgesteld, maar ik zou nooit meer terug willen naar die zomer in 2010. De dromen die ik toen najoeg lijken wel lege omhulzels vergeleken met de dromen die ik nu heb. Terwijl de offers die ik nu maak groter zijn dan de offers die ik toen maakte. Als je mij destijds zou zeggen dat ik nu niet meer op school zou werken en vrijwillig een flink stuk inkomen zou inleveren of ernstig slaapgebrek zou overleven, dan had ik je niet geloofd.
Maar ik vind het prima zo.
En die vrije val? De parachute is onlangs uitgegaan. Sinds de zomervakantie startte en ik mijn schoolwerk kon loslaten, voel ik vrijheid. Ik hoef niet meer te presteren voor de klas. Ik hoef niet meer op tijd bij de opvang te zijn. Ik heb tijd voor mijn jongens en kan met Jesse bouwen aan zijn weerstand. De druk is eraf. En dat –want zo werkt mijn hoofd- resulteert in creatieve explosies, ideeën voor nog meer boeken, voor nog toffere projecten waar ik een dag per week aan mag werken. Maar meer nog zet het mij stil bij het zien opgroeien van mijn twee wonder boys. En hoe bijzonder het is om daar bij te zijn. Die kans komt maar een keer. Die wil ik niet missen.
I gotta hurry hurry hurry
Now quick quick quick
Just step on the gas ‘cause I don’t wanna miss this
This opportunity will only come once in my life, my liiiffeee
Schreeuw ik verder mee in de auto. Ja. Ik leef nu echt. De rauwe randjes, de liefde en de creativiteit. Dit is leven. Mijn leven.
*Zomerhit Hapiness van Alexis Jordan, 2010
Foto: pixabay
Geen reacties