‘Ach, wat is ie nog klein, zo schattig!’ Kraambezoek in week 8. Ze hebben geen idee hoe hard onze baby al is gegroeid sinds zijn geboorte. Ik denk terug aan een paar weken geleden, toen hij nog ‘verzoop’ in de box. Inmiddels heb ik het idee dat die al bijna te klein voor hem is, als ik zie hoe hij zich al afduwt en ‘voortbeweegt’.
‘Nou, hij is al zo groot!’ reageer ik. ‘Stop de tijd!’
De woorden ontglippen mijn mond voor ik het weet. Met een half oog check ik of mijn man het heeft gehoord. Gelukkig staat ie geconcentreerd in de keuken beschuitjes te smeren. Fijn, ik ben niet betrapt.
Maanden geleden verkondigde ik nog stellig dat hij me moest waarschuwen als ik ooit zo’n moeder zou worden die haar kind klein wil houden. Ik scrolde door de Facebook tijdlijn en zag een babyfoto met het bijschrift ‘#Nevergrowup’ en ‘#staylittle’. ‘Wat een onzin,’ zei ik tegen mijn man. ‘Mag dat kind niet groot groeien dan? Moet ie eeuwig klein blijven?’
Ik besloot terplekke dat ik zoiets nooit zou zeggen, laat staan schrijven. ‘Als je kind een aandoening heeft waardoor hij niet groeit, is dat erg genoeg. Wees blij als je een gezond kind hebt!’
De beschuitjes worden geserveerd. Onze kleine man krijgt cadeaus en ik begin met uitpakken. Kleertjes, altijd goed, al helemaal als ze op de groei zijn. Ik draai het shirtje om en kijk naar de tekst op de voorkant. Hopelijk houdt mijn wederhelft ook nu zijn mond!
‘Wat leuk,’ reageer ik, en ik voel dat ik het echt meen. ‘Never grow up!’
Geen reacties