Naar school

Daniëlle is getrouwd met Jos en moeder van twee jongens en een meisje. 

Rust. Dat is wat ik de laatste vakantieweek bij Mads ervaar. Ondanks dat we al een paar keer hebben gesproken over dat het nieuwe schooljaar bijna begint, blijft hij vrij relaxed. Geen onaangekondigde vulkaanuitbarstingen. Geen enge dromen. Geen teruggetrokken jongentje.

‘Het lijkt wel alsof hij het minder spannend vindt, het begin van dit nieuwe schooljaar.’ Ik sta met mijn man in de keuken en klets tegen hem aan tijdens het koken. ‘Hij oogt ontspannen, vind je ook niet?’ Jos is het met me eens.

Meestal weten we pas twee weken hoe het écht met hem gaat.

Normaliter leidt een aankomend nieuw schooljaar met een nieuw lokaal en nieuwe juf tot onrust aan het einde van de zomervakantie. Dan vind ik hem op zijn vingers bijtend op de bank of in zijn bed. Of rent hij door de kamer heen en weer, tackelt dan onderweg zijn broertje of zusje of lacht om alles. Maar dat gebeurt nu allemaal niet. Nóg niet, hoor ik mezelf denken. Want meestal weten we pas twee weken na de start van het schooljaar hoe het écht met hem gaat.

‘Ik hoop zo dat zijn nieuwe juffen hem ook goed begrijpen’, zeg ik tegen mij man. ‘Daar valt of staat het bij hem echt mee.’ Vorig jaar was begin groep 5 heel lastig. Eigenlijk is zijn hele schooltijd al lastig. Halverwege groep 4 is de zoektocht naar wat voor onderwijs hem het beste past begonnen. Na een aantal onderzoeken en gesprekken op school kwamen er antwoorden en vooral inzichten in hoe hij leert.

De toegewezen plek in de plusklas bleek vorig jaar een zuurstofrijke omgeving voor hem. Doordat wij als ouders én zijn juffen zijn gevoelige, anders-lerende hoofd steeds beter hebben leren kennen, voelt hij zich meer op zijn gemak in de klas. Hij wordt eindelijk écht gezien. Naar school gaan is nog steeds niet zijn lievelings, maar de enorm grote weerstand die er altijd was, is geslonken. Ik ben bang dat als die weerstand terugkomt, alles waar wij en de juffen thuis en op school keihard voor hebben geknokt afbreekt en hij weer ongelukkig wordt.

Je weet zelf heel goed hoe het zit hè.

‘Mam, het begin van het schooljaar vind ik altijd het spannendste. Maar later, als ik gewend ben en de juffen mij begrijpen, dan gaat het wel goed,’ zegt Mads de volgende dag in de auto. Ik glimlach naar hem. ‘Je weet zelf heel goed hoe het zit hè,’ zeg ik hem. ‘Hoe kan je de nieuwe juffen helpen, zodat jullie elkaar beter leren begrijpen?’ vraag ik hem. ‘Nou gewoon, door goed met ze te praten en te zeggen hoe ze mij kunnen helpen’, antwoordt hij en zet Ik dans automatisch op Spotify aan.

Hij voelt het zelf ook, meer vertrouwen en rust. Mooi, dan kan ik het steeds meer loslaten.