Traditie

Frauke is een Belgische moeder. Ze woont met haar gezin in de rand rond Brussel. Begin vorig jaar verloor Frauke haar partner Olivier, en verloren de kinderen Elise (12) en Tristan (11) hun vader na een jarenlange ziekte. 

Eind augustus, zeven uur ’s ochtends. Vandaag is de eerste schooldag van mijn dochter. Ik sta op in een stil huis, ontbijt met de krant en duik dan de kelder in op zoek naar het statief voor ons fototoestel.  De traditie wil dat we op de eerste schooldag een foto nemen van de scholier met de ouders, en tradities zijn er om in ere te houden. 

Ouder, niet meer ouders. En dat voor de tweede keer al. En hoewel die gedachte me een wee gevoel in mijn buik bezorgt, moet ik toegeven dat deze ochtend van de eerste schooldag een stuk rustiger loopt dan die van twee jaar geleden en alle keren daarvoor. 

Traditioneel was het namelijk steeds mijn man die moeite had met een nieuwe schoolstart, en die als laatste klaar was voor vertrek. Ik maakte de brooddozen – hij sliep nog. Ik wekte de kinderen – en hem erbij. Ik checkte de schooltassen – hij stond in de douche. Ik ontbeet met de kinderen – hij kleedde zich aan. Wanneer alles en iedereen klaar was, en we nog net tien minuten over hadden voor de wandeling naar school, riep mijn man steevast: de foto! 

Totaal onvoorbereid dook hij de kelder in op zoek naar het fotostatief.

Totaal onvoorbereid dook hij de kelder in op zoek naar het fotostatief (nog negen minuten). De sofa ging opzij om een witte Instagram-waardige muur te creëren (acht minuten). Er volgde een kleine discussie over foto met of zonder schoenen (zeven minuten). Tot slot, en in opperste stress ondertussen, kozen we een leuke pose (zes minuten) en trokken een aantal foto’s van ons gezin – (vijf minuten).
We zijn goede toneelspelers: de glimlach op de foto’s ziet er heel erg ontspannen uit, maar diep vanbinnen is elke foto een herinnering aan pure stress. 

Vijf minuten voor het sluiten van de poorten vertrokken we half lopend en gehaast naar school, om één minuut voor tijd de kinderen door de schoolpoort te duwen en van ver kushandjes te blazen naar onze vrienden, die ook hun kinderen just in time afleverden. 

Vorig jaar maakte ik een boekje van alle ‘eerste schooldagfoto’s’. Vanaf het eerste kleuterklasje tot en met het zesde leerjaar zijn alle jaren netjes beschikbaar. De stress van het maken van de foto’s maakte ondertussen plaats voor een mooie herinnering – en een verhaal dat we elk jaar op de eerste schooldag terug bovenhalen.