Natanja blogt over haar leven als moeder van een pre-puberdochter en een zoon van acht.
‘Hé, ben je ook ingelogd?’ Veel te laat op de avond zie ik de app van mijn vriendin. Een week later appt een ander dat ze me niet kan vinden in het publiek van de informatieavond. Ik schrijf terug dat ik er helaas niet ben en realiseer me: ik heb al twee belangrijke momenten gemist.
Net als mijn vriendinnen staan we voor een middelbare school-keuze voor onze dochter. Dat is geen sinecure. Er moet nogal wat afgewogen worden: niveau, reisafstand, hoeveelheid vakken. Iedere school belooft dat mijn kind zich optimaal zal ontplooien en daarbij ook nog zichzelf én haar talenten gaat vinden. Dat kan zelfs tweetalig. We wonen ook nog eens onder de rook van Utrecht. De kers op de taart als ze daar naar school gaat: mogelijk uitgeloot worden voor de school van jouw keuze.
Ik blijk niet erg oplettend. Waar ik dacht dat er alleen open dagen zijn in februari, blijkt het hele circus te beginnen in november. De keuze is reuze: we kunnen naar informatieavonden voor ouders, open dagen voor ouder én kind, inloopdagen, meeloopdagen, lesmiddagen, we kunnen chatten met leerlingen en virtuele tours volgen. En dat voor, in ons geval, zo’n zeven potentiële scholen. Tuurlijk wist ik wel dat deze periode ergens dit schooljaar zou aanbreken – ik maakte op een avond al ijverig een planning in Excel, met de VO-gids ernaast. Maar ondanks dat ik besef dat het een serieuze zoektocht is,- de afspraken overzetten in de agenda deed ik niet. Terwijl ik nogal van de planning ben.
Ik wil blijven hangen in het moment, er nog niet in hoeven duiken.
Iets in mij stagneert. Ik wil blijven hangen in het moment, er nog niet in hoeven duiken. Dat ik overal wat van moet vinden maakt me onzeker. Bedenken wat goed bij onze dochter past, wat haar ten goede komt, waar haar hart van oplicht voelt overweldigend, om één simpele reden. Het moet goed. Er is maar één moment dat we deze keuze kunnen maken, en de perfectionist in mij gunt haar zó een topschool, dat ik van de weeromstuit niet weet hoe in actie te komen. En dat is niet het enige. Al mijn emoties zijn tegenstrijdig. Ze is er zo aan toe, een nieuwe stap, nieuwe lesstof, de wereld ontdekken. Ik gun het haar. Maar ik wil ook zo graag even aan de handrem trekken. Haar vasthouden en de tijd bevriezen. Ze gaat nu echt haar eigen leven leiden. Ik weet niet hoe vaak ze nog tegen me zal aankruipen. Of ze haar zorgen nog met mij gaat delen of dat die eer alleen aan haar vriendinnen te beurt valt. Ik weet niet hoe blij ze zal worden op een andere school. En ik ga haar huidige klas zo missen.
Ik weet het. Mijn dochters’ intuïtie zal haar vast vertellen waar ze op haar plek is als ze het gebouw binnenloopt. En als de keuze niet de juiste blijkt vinden we wel een andere weg. Geen enkele keuze biedt garanties. We moeten aan de bak. Beter weloverwogen, dan een gokje wagen. ‘De tiid hâldt gjin skoft’, staat in het Fries op een tegeltje in mijn woonkamer. De tijd staat niet stil. Kleine meisjes worden groot. Ik pak mijn laptop, open mijn agenda en plan de eerstvolgende informatieavond met uitroeptekens in. We (of zeg maar gerust, ik) gaan ons klaarmaken voor de volgende stap. Op naar de middelbare.
Geen reacties