Zwangerschapsdementie

Maud is nu 26 weken zwanger. Ze houdt ons wekelijks op de hoogte over hoe ze dat ervaart.

Ik twijfel: met de auto of te voet om twee vergeten dingen bij de supermarkt te halen? Ik vind de auto echt niet kunnen voor die kleine afstand en geringe boodschap, maar als ik de oprit afloop voel ik steekjes in mijn bekken.

Ik was nog maar net thuis met een overvolle tas met boodschappen voor de hele week. Bij het uitpakken ontdekte ik dat de yoghurt en kaas misten. Ik wrijf over mijn heup, ik voel aan mijn hele lijf dat ik dat sjouwen echt niet meer aan kan. Toch maar met de auto.

Tijdens haar bollebuik-periode was het echt een ramp

Boodschappen vergeten, heb ik dan toch die zwangerschapsdementie waar mijn zwangere vriendinnen altijd mee schermden als ze iets vergaten? Zoals bij vriendin L. Ze vergat altijd al veel en chaos was haar tweede natuur, maar tijdens haar bollebuik-periode was het echt een ramp. Ze leende een studieboek van mij en vergat het me alsmaar terug te geven. We maakten afspraken om bij te kletsen en samen te eten, maar vergat de data te noteren. Zelfs werken bleek haar moeilijk af te gaan, want overzicht bewaren over haar werkagenda lukte al helemaal niet meer. ‘Zwangerschapsdementie,’ was haar standaard antwoord.  Maar in mijn ogen was die zwangerschap gewoon een goed excuus. En kaas en yoghurt vergeten in de supermarkt noem ik nog geen zwangerschapsdementie.

In de winkel staren de roze koeken me ineens aan. Ach, die kan ik best ook wel meenemen. Oh, en mijn favoriete Doritos zijn in de aanbieding. Twee voor de prijs van één.

Met een boodschappentas die toch net wat zwaarder is dan ik had gedacht sjok ik naar huis. Halverwege doet mijn bekken ineens zoveel pijn dat ik even moet blijven stilstaan. Ik pak de tas met beide handen, misschien verdeelt dat het gewicht wat beter.

Eh… wacht eens even… staat de auto nu niet nog bij de supermarkt?!

“O sukkel…” is het enige wat ik kan uitbrengen tegen mezelf.