Marloes is moeder van Willem (6 jaar) en Guusje (3 jaar) en blogt over haar rommelige en drukke leven.
Mijn hart klopt in mijn keel als de deuren openzwaaien. Hier wacht ik al vier jaar op! Aan de arm van mijn vader loop ik naar binnen als ik tachtig paar ogen afwachtend naar me zie kijken. De adrenaline knalt uit mijn poriën, de euforie jaagt door mijn lijf, ik kan alleen maar lachen terwijl ik vrienden hoor juichen en zie snikken. Dit is écht het mooiste moment uit mijn leven.
Daar denken onze twee kinderen toch iets anders over. Brullend staan ze naast mijn aanstaande. Dit was niet hoe ik het me had voorgesteld.
Ik wacht op de kortsluiting in mijn hoofd
‘Zo gaaf dat je kinderen het nu bewust mee kunnen maken en overal bij zullen zijn!’, riep een oud-collega pasgeleden nog toen ik vertelde dat onze bruiloft door corona twee keer was uitgesteld. ‘We gaan samen dansen op K3 en Lady Gaga’, beloofde ik Guusje als ik vertelde over het feest. ‘Ik mag de ringen geven’, vertelde mijn zoon trots aan de juf.
Maar nu staan we hier voor de ambtenaar van de burgerlijke stand met twee huilende kinderen. ‘De muziek moet uit’, snikt mijn oudste. ‘Ik wil op schoot’, jammert mijn dochter. Ik wacht op de kortsluiting in mijn hoofd, maar die blijft uit. Als een goede fee uit een Disneyfilm staat opeens mijn vriendin in een prachtige groene jurk op uit het publiek. Ze pakt de overprikkelde handjes vast en neemt ons nageslacht mee de zaal uit.
In alle rust luisteren we naar een geweldige toespraak van onze babs, spreken we onze geloften uit en geven we elkaar het langverwachte jawoord terwijl we horen hoe de kinderen beneden met iets teveel kabaal heerlijk aan het spelen zijn. En in plaats van Willem, heeft mijn moeder nu de taak om de ringen te geven. Niet zoals ik had gepland, maar alsnog perfect.
Dit is niet wat ik in gedachten had
‘Ik denk dat het beter is als de kinderen nu naar huis gaan. Guusje valt bijna om van vermoeidheid en Willem kan de spanning niet meer aan’, fluistert de weddingplanner in mijn oor vlak voor aanvang van het diner. Opnieuw wacht ik op de kortsluiting in mijn hoofd, want dit is wederom niet wat ik in gedachten had. Maar niet veel later zwaai ik ze vrolijk uit als ze met de bakfiets richting huis worden gebracht.
Opgelucht neem ik een grote slok van mijn wijn. In alle voorbereidingen maakte ik me het meest druk om de kinderen en nu liggen ze veilig en vertrouwd in hun eigen bed terwijl wij kunnen focussen op elkaar, de gasten en het feest. Hoera, we zijn eindelijk getrouwd!
Geen reacties