Lees

Met je handen vol kun je niets aanpakken

“Met je handen vol kun je niets aanpakken,” hoor ik een mannenstem zeggen op de parkeerplaats. Voor de auto naast mij staat een jongen met zijn handen vol spullen. Twee flessen cola in zijn linkerhand, een tas met boodschappen in zijn rechter en tussen zijn vingers van diezelfde hand klemt een brood. Een oudere man, ik denk zijn vader, reikt hem iets aan. Ze lachen allebei om deze situatie en moeiteloos legt de jongen wat spullen in de auto om de doos met boodschappen aan te pakken.

Mijn handen zijn al een jaar vol. Vol werk, ziekenhuisbezoeken en slapeloze nachten. Van de week werd ik gebeld door het ziekenhuis. Eindelijk is er een oorzaak gevonden voor de aanhoudende verkoudheid, oorklachten en buikpijn van onze jongste. Het blijkt nu dat z’n weerstand niet helemaal goed ontwikkeld is en de darmflora erg ontregeld is. Duidelijk werd maar weer hoe belangrijk het is om het zo geheten moederinstinct serieus te nemen. Dat ‘gevoelige orenkindje’ heeft een niet-rijp immuunsysteem, een zwakke darmflora en een bacterie te veel in zijn lijf. Ik heb nog net niet ‘ik zei het toch’ tegen de artsen in het ziekenhuis gezegd, maar oh… wat lag het op het puntje van mijn tong toen ik van de week met deze uitslag gebeld werd.

Ik weet het: meer ruimte creëren voor rust in ons gezin is noodzakelijk. Dat kan alleen maar goed zijn voor dat immuunsysteem. Maar ook voor de rest van het gezin. Tijd om even bij te tanken na dit hectische jaar. Om weer volop te kunnen genieten van de jongens, de weekenden en de momenten waarop nieuwe dingen zich aandienen. De kogel is dan ook door de kerk. Vanaf augustus geef ik even een jaar geen les op school. Mijn werkgever geeft me de ruimte om onbetaald verlof op te nemen. En wonder boven wonder kan het financieel ook. Heel bewust kies ik er dan ook voor om meer thuis te zijn. Om vaker huizen van blokken en kastelen van dozen te bouwen en samen de kleine ‘broers ruzies’ op te lossen. Om alleen nog wat schrijfopdrachten te doen die ik zelf kan plannen. Om even geen ‘op-tijd-bij-de-kinderopvang-zijn’ druk te ervaren. En nog fijner: om er zonder stress en moeite voor Jesse te kunnen zijn als hij weer eens ziek is.

“Met je handen vol kun je niets aanpakken,” hoor ik die man nog zeggen. Mijn handen waren vol, maar om de kans op een jaar thuis zijn voor mijn kinderen te kunnen pakken laat ik met liefde alles heel hard vallen.

 

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

6 Reacties

  • Reageer Fiet 11 juni 2017 at 06:58

    Knappe en moedige beslissing! Ik wens je een gezond, voorspoedig en gezellig jaar vol genietmomenten ❤️?

    • Reageer Daniëlle Koudijs 11 juni 2017 at 21:08

      Dankjewel Fiet!

  • Reageer Felina 11 juni 2017 at 07:52

    Ik begrijp dit verhaal helemaal.. mijn dochter is sinds ze 2 jaar is iedere keer ziek heedt al tig keer longontsteking gehad en de huisarts zei maar steeds het is een zwakke plek. Vorig jaar eindelijk naar de kinderarts en daar werd al vrij snel astma.. allergieën geconstateerd en nu zijn we zover dat ze waarschijnlijk ook leukcopenie heeft. Zo zie je maar volg altijd je moeder gevoel want die heeft bijna altijd gelijk.. heel veel beterschap en rust gewenst!!!

    • Reageer Daniëlle Koudijs 11 juni 2017 at 21:09

      Poeh! Jullie ook sterkte dan 🙁

  • Reageer Ellen Neys 11 juni 2017 at 13:57

    Inderdaad, met twee kinderen en beiden ouders die gaan werken is het dikwijls een gegoochel om alles rond te krijgen! Veel beterschap voor je jongste, en geniet van het jaartje rust.

    • Reageer Daniëlle Koudijs 11 juni 2017 at 21:10

      Dank!

    Laat je reactie achter