Generatiekloof

‘Ik weet soms niet waar ik mijn tijd vandaan moet halen,’ klaag ik tegen mijn moeder terwijl ik in mijn hoofd een wiskundige berekening maak van mijn agenda en daarin nog de afspraak bij het consultatiebureau probeer te proppen.

‘Ach. Ik kon dat vroeger toch ook,’ zegt ze en kijkt me stellig aan. Als ik mezelf een afstandsbediening tegen mijn kop wil besparen, kan ik nu beter zeggen dat ze gelijk heeft. Dat is optie A. Optie B is kies A en optie C is kies B.

Ik kies voor optie D en het daarbij behorende risico van de afstandsbediening.

Mijn mening is namelijk anders en die mag ook uitgesproken worden. En met die mondigheid (of brutaliteit volgens mijn moeder) lever ik meteen het eerste bewijs af dat de tijd waarin mijn ouders ons groot brachten onvergelijkbaar is met de tijd waarin we ons nu bevinden.

Vroeger was er geen stress joh. Mijn moeder was huismoeder. Ze had geen stress over te laat geleverde Zalando-pakketten, niet aangekomen marktplaatsspullen of het pakket móeten ophalen bij een ophaalpunt 38 straten verderop, wat nog meer kostbare tijd kost. Nee, vroeger breidde de vrouw een trui. Van wol. Met een haas er op. Tussen negen en twaalf ’s ochtends.

Want oké, dat moet ik toegeven. De vrouw des huizes moest wél keurig om twaalf uur aan school staan om het kroost thuis te voorzien van brood met daarop zelf ingemaakte bramenjam. Van de tussen negen en twaalf geplukte bramen. Continueroosters bestonden nog niet.

In de middag werden de huishoudelijke taken volbracht, zoals het koffieleuten met medehuismoeders, schillen van aardappelen en ontkalken van de staafmixer. Want dat was allemaal heel hard nodig.

‘Ik ben het niet met je eens mam. Je kunt dertig jaar geleden niet vergelijken met deze tijd.’

Vol overtuiging licht ik toe dat vrouwen tegenwoordig willen werken. Of moeten werken. Of allebei. De maatschappij is razendsnel waardoor er geen tijd is voor het maken van gehaakte schildpadden of geschilde aardappels. Wij eten niet eens aardappels. Onze kinderen groeien op met tofu, tortilla’s en vegan mayonaise gemaakt van vrolijke kippeneieren.

Koffie drinken? Ik agendeer dat weken vooruit in de gezamenlijke Google-agenda met mijn werkende, moederende, verhuizende en studerende vriendinnen.

Conclusie: ik vind dat wij vrouwen soms best even mogen klagen. Of huilen. Of zeuren. En schreeuwen dat het allemaal zo veel is. En daarna lekker een stuk chocolade eten. Of iets vloeibaars nemen met alcohol.

De dag daarna bliebt er een app van mijn moeder op mijn beeldscherm. Het is een breipatroon van een hazentrui. Ze typt er een kotsende emoticon bij. Ik denk dat ze de knipogende bedoelde.