Amazone

Natanja is moeder van een dochter (9 jaar) en een zoon (7 jaar) en sinds deze zomer blogger bij de club. Vandaag een kwetsbaar blog, over het vertrouwen in haar lieve dochter die een moeilijke tijd heeft gehad. Of eigenlijk: over haar eigen vertrouwen het juiste te doen voor haar.

Ze galoppeert voor me langs de hoefslag rond. Cap op, zweep in de hand, chaps met blinkende steentjes erop om haar enkels. Iedere zaterdagmiddag leeft mijn dochter zich uit op de paarden van de manege. In de schaduw van een schuurtje kijk ik toe, in het gezelschap van andere ouders. Met een serieus gezicht volgt ze de toegeroepen instructies op. ‘Handen lager, doorzitten, kijk door de bocht waar je naartoe gaat!’

Wanneer haar pony plotseling uit de groep breekt of bokkend zijn benen naar achter gooit houd ik onwillekeurig mijn adem in. Die lessen bezorgen me soms grijze haren. Maar haar glimlach wordt alleen maar groter.  Zelfs als het dier besluit dat het genoeg is geweest en zich tegoed doet aan de struiken rond de buitenbak raakt ze niet gefrustreerd. Hierin zit haar uitdaging, dit beheerst ze, hier zie ik mijn kind volledig in haar element. Ze heeft alleen maar lol.

Terwijl ik haar zo volg, rondje na rondje, borrelt plots een droge snik op uit mijn binnenste. Ik hap even naar adem. Ik wil het wel uitroepen: Besef je wel, dochter van me, hoe geweldig leuk je bent, hoe lief en slim, hoe dierbaar? Weet je wel dat je oké bent zoals je bent?

Het kan me zo aanvliegen; misschien heeft ze de afgelopen jaren een heel ander beeld van zichzelf gevormd. Want het ging al die tijd over haar negatieve gedrag, over wat niet lukte, wat niet goed ging, wat anders moest. Ze leek soms zo ongelukkig. Ze at te weinig.  Ze was te boos. In haar hoofd stormde het. Orthopedagogen hebben we gezien, een kinderpsycholoog, een kinderarts. Mijn god, ze heeft zelfs al eettherapie in een kliniek achter de rug.

Al die tijd ging het zo weinig over wat we wél in haar waarderen. Ik worstel daar zo mee.

Misschien groeit ze op met het idee dat hoe ze denkt en doet nooit goed genoeg is.

Ik weet, zonder die hulp hadden we niet gekund. Maar ik weet ook hoe belangrijk jeugdjaren zijn voor een mens. Ik kijk naar haar en denk: misschien groeit ze op met het idee dat hoe ze denkt en doet nooit goed genoeg is. Dat het lijkt of haar manier, haar weg, haar tempo, niet de juiste is. Ik vrees soms dat we te weinig aandacht hadden voor haar échte behoeftes en verlangen. Dat ze te weinig gewoon kon ‘zijn’ in die hele zoektocht naar hulp. En ze daar last van krijgt in haar volwassen leven.

Het liefst krijg ik nu al de bevestiging van haar dat ik, dat wij, als ouders, het goed doen. Dat het goedkomt. Maar mijn onzekerheden en zorgen moet ik bij me houden. Ik kan het haar niet vragen, wat het allemaal met haar doet. Dat is van mij en niet van haar. En ze is per slot van rekening nog maar negen.

Dus zit er maar een ding op. Vertrouwen hebben. Ik moet erop vertrouwen dat we het goed doen, de juiste stappen hebben gezet, vanuit onze liefde voor haar. Maar bovenal wil ik op háár vertrouwen. Dat ze opgroeit tot een volwassen vrouw die de wereld in kan vanuit een fijne basis. Ze uiteindelijk haar ontspannen, gelukkige zelf zal zijn. Net zo senang, net zo genietend, als ze vandaag laat zien. Als een amazone op haar paard.

Wie is Natanja?

Ik ben grootverbruiker van opvoedboeken, heb een mom coach gezien, een opvoedcursus gevolgd, ik check in bij vriendinnen met kinderen over hoe zij dit allemaal doen, kortom: ik ben altijd op zoek naar hoe ik de opvoeding het beste kan aanpakken. En vind het heel fijn dat er een heleboel andere moeders zijn die net als ik heel gelukkig met hun bloedjes zijn, maar over het algemeen ook maar wat doen. Zoals hier, bij de Club van Relaxte Moeders. 

Groot was mijn geluk dat ik een dochter kreeg (want meisjes snap ik!), groot mijn verwondering toen tijdens de tweede zwangerschap bleek dat het een jongetje was. Want hoe jongetjes werken, daar moest ik nog even achter komen. Inmiddels heb ik ondervonden dat ik ook niet altijd weet hoe meisjes werken. Mijn rol als moeder begint me steeds meer te passen, vooral nu de kinderen ouder worden. Wat een leuke fase! 

Ik ben 39, getrouwd met Tom, we hebben een dochter van 9 en een zoon van 7. Ik werk als consultant en woon in een dorp onder de rook van een grote stad. Ik ben, zoals zovelen onder ons, eeuwig op zoek naar het vinden van balans vinden tussen zorg en opvoeding van mijn kinderen, mijn superleuke baan, de zorg voor familie en het hebben van een eigen leven. En daar probeer ik uiteraard uitermate relaxed onder te blijven!