Pauzeknop

Ik ben een weekendje weg met m’n lief. We zijn een jaar getrouwd en overnachten in een hutje in de middle of nowhere. We kunnen er alleen komen met de fiets; een vrolijk gekleurde tandem waarvan de sleutel verstopt zit in een kluisje met cijferslot. Onze snelle auto parkeren we bij de plaatselijke supermarkt, onze rugzakken stoppen we in de fietstassen en ons tempo schakelen we een tandje terug.

We fietsen langs weilanden en over bruggetjes, varen over met het pontje en eten ijs in een theetuin. De kinderen zijn uit logeren, het werk wacht een dagje, we volgen ons eigen ritme en fietsen achter de zon aan. In het hutje staat een kistje vol met ingrediënten om zelf ons avondeten mee te maken. Gnocchi met groene zomergroenten staat er op het menu. De gnocchi moeten we zelf maken. Dat blijkt verrassend eenvoudig. Het kost alleen wat tijd, maar die hebben we.

Het is alsof iemand de pauzeknop heeft ingedrukt. In tegenstelling tot mijn lief, die ongeduldig wacht tot we kunnen eten, word ik heel rustig. Als ik ouderwets met een theedoek de kopjes sta af te drogen en naar de koeien in het weiland kijk, mijmer ik hoe fijn het is om wat langzamer te leven. Mijn dagen zitten altijd zo vol werk, school en kinderen en mijn hoofd altijd zo vol to do-lijstjes, ideeën en plannen. Ik neem me voor om wat van deze rust mee naar huis te nemen.

Eenmaal thuis stap ik helaas direct weer in het rappe ritme van lunchtrommels, muziekles en ouderavonden. Als ik me gehaast afvraag wat we nou moeten eten en het idee dat ik nog boodschappen moet doen me weer onrustig maakt, besluit ik die pauzeknop weer in te drukken. Ik laat de auto en de fiets staan en ga lopend naar de supermarkt. Lieve gaat op haar skeelers mee en ik probeer me te richten op de eenden in de vijver en de wind door m’n haar. Maar in de supermarkt staat geen rustiek houten kistje voor me klaar met een recept en ingrediënten van het land, maar staan er rijen felverlichte schappen vol keuzes en mogelijkheden. Van de weeromstuit gooi ik een stapel diepvriespizza’s in m’n mandje om er vervolgens bij de kassa achter te komen dat ik m’n pinpas vergeten ben. Waarom vergeet ik toch altijd alles?

Dus snelwandelend naar huis, Lieve achter een filmpje, toch maar de fiets pakken, bij de poort bedenken dat ik bijna weer mijn pinpas vergeet, snel naar de supermarkt fietsen, half ontdooide pizza’s afrekenen, oven nog voorverwarmen (had ik moeten doen voor ik wegging) en me puffend afvragen waar dat pauzeknopje ook alweer zat.