Natanja blogt over haar leven als moeder van een pre-puberdochter en een zoon van acht.
Meisjes. Al jaren wandelen ze bij tijd en wijle door mijn huis, en ik vind het heerlijk. Verwachtingsvol voor de voordeur, zittend aan mijn keukentafel, of ‘s ochtends op het logeermatras. Meiden van inmiddels elf, of nog even tien zoals mijn dochter, sommigen bijna twaalf jaar. Vrolijk, onderzoekend, stoer, kwetsbaar. Hun leven als tussen servet en tafellaken. Mentaal zich voorbereidend op de brugklas, maar eerst nog even veilig groter groeien in groep 8.
Ik zie de plotseling ellenlange benen als van een hinde, t-shirts die niet meer verhullen dat er een vrouwenlichaam onder verstopt zit, babyvet dat plaatsmaakt voor strakkere kaaklijnen onder een nog glanzende huid. Open blikken, beugelbekkies, paardenstaarten. Hormonale buien (waarin vooral ik de volle laag krijg omdat ik wéér niet snap wat ze bedoe-hoelt). Knuffelaanvallen. Wat zijn ze veel hetzelfde, en wat verschillen ze toch veel. Ik vraag me altijd af: welke vragen dansen door die koppies?
Ik zie de zelfstandigheid, maar ook kind willen zijn. Het snakken naar autonomie, het lonken naar de wijde wereld onder het juk van soms overbezorgde ouders. De buikpijn en het dalende zelfvertrouwen bij weer een slecht gemaakte toets. Het comfortabel zijn in trainingspak, en toch peinzend naar de rokjes van de anderen kijkend. Het groeiende bewustzijn van wat ze zien in de spiegel. En het zonder remmen je hart verpanden aan de bad boy in de Harry Potterfilms. Er is enthousiast gegiechel, geroep, geklets onderling. Ze vinden zichzelf door de ogen van de ander.
Levensgrote thema’s als mannelijke klasgenoten worden besproken
Ik hoor ze praten, de dames in de dop. Dan worden achter in de tuin, wiegend in onze familiehangmat, levensgrote thema’s als mannelijke klasgenoten of het nieuwste liedje van Dua Lipa besproken. Mijn aanwezigheid is niet gewenst. Ik mag limonade komen brengen, en wordt geacht daarna rechtsomkeert te maken.
Soms schuiven ze aan de keukentafel aan voor een tosti of thee, koekjes of chips. Dan trek ik een stoel bij. Ze roddelen, geven commentaar op TikTok-filmpjes, of op de opvoedtechnieken van hun vader of moeder. Als ik de kans krijg stel ik vragen. Hoe zou jij je voelen als een ander zo over je praat? Waarom denk je dat je vader dit zo belangrijk vindt? Misschien draag ik bij, misschien gaat het het ene oor in, het andere oor uit.
Nog een jaar zal ik ze volgen, verwonderd en geamuseerd. Een jaar van af en toe surrogaatmoeder zijn. Daarna volgt het echte loslaten. Dan vliegen ze voor de eerste keer uit. Toch hoop ik zo dat ze af en toe nog eens aanwippen. Voor tosti’s, of voor goede raad. Mijn meisjes van elf.
Geen reacties