Krissie is moeder van twee pleegkinderen (tien en elf jaar oud). Sinds eind vorig jaar schrijft ze voor ons over het pleegouderschap. In dit blog vertelt ze over hoe de Coronavirus-maatregelen de ouders van haar dochter treffen.
“Hoe gaat het met je? Heb je vandaag veel huiswerk gemaakt? En vermaak je je een beetje thuis?” Mijn pleegdochter Vera zit met haar vader aan de telefoon. Na iedere zin hoor ik zacht gesnuif. Geen Coronavirus, schat ik in. Uit ervaring weet ik dat Vera’s vader op dit soort momenten gemakkelijk volschiet.
Een week geleden moest ik de ouders van Vera vertellen dat ze hun dochter voorlopig niet kunnen zien. “Wij adviseren u om de bezoeken niet door te laten gaan. Dit in verband met de veiligheid van de kinderen, ouders en pleegouders.” Plechtige woorden van de pleegzorgorganisatie. Twee korte zinnen met verstrekkende gevolgen. In een periode waarin iedereen z’n naasten eigenlijk het liefst zo dichtbij mogelijk heeft, is het aan mij om deze harde boodschap over te brengen. “Ik heb slecht nieuws voor jullie…” Mijn buik doet pijn als ik begin ik te typen.
Ik verwacht boosheid, frustratie en misschien zelfs wat verwijten. Maar na mijn bericht regent het begripvolle woorden. Plus een hoop vragen, waarvan ik slechts de helft kan beantwoorden. “Wanneer kunnen we een nieuwe datum plannen? Schuiven nu alle geplande bezoekjes op? Kunnen we op een andere manier contact hebben met Vera?” Onzekerheid viert hoogtij en voor degene die normaal gesproken al extra duidelijkheid nodig heeft, is deze periode helemaal een ware worsteling. We spreken af om regelmatig te beeldbellen. “Fijn ja, dat dit kan, want ik heb het hier erg moeilijk mee,” appt Vera’s moeder. Een knalgele emoticon huilt digitale tranen achter haar verdrietige berichtje.
“Het gaat goed hoor, ik heb van de juf een hele stapel werkjes gekregen en iedere dag maak ik er daar een paar van. En ik kan tussendoor ook lekker veel gamen!” Vera kwebbelt er lustig op los en moet hard lachen als haar vader zijn hond kunstjes laat doen voor de camera. Vlug loopt ze naar onze hond toe. “Kijk Kenya, nog een hondje!” Ik hoor het gesnuif langzaamaan plaatsmaken voor een vrolijk gegrinnik.
Later op de avond, als Vera allang op bed ligt, volgt een appje van haar vader: “wat was het fijn om mijn dochter even te zien lachen, dat doet me goed zeg.” De pijnlijke knoop in mijn maag is ontward door een intens gevoel van respect.
Geen reacties