Meisje-meisje

Marloes is moeder van Willem (5 jaar) en Guusje (3 jaar) en blogt over haar rommelige en drukke leven.

“Gaat lekker met die gender neutrale opvoeding he? Haha!” Ik staar naar de comment op mijn beeldscherm en ergens voel ik de behoefte om mezelf te verdedigen, ook al heb ik nooit doen voorkomen dat we onze kinderen genderneutraal opvoeden. Maar toch voelt dit toch als kritiek op onze aanpak. Alsof we traditioneel en ouderwets zijn, niet meegaan met onze tijd, of erger nog; we stoppen onze kinderen in een hokje.

Op de foto boven de comment lacht Guusje me stralend toe in haar knalroze jurk, met een tasje over haar schouder, twee kettingen om haar nek en een strik in haar haar. Hoe hard ik het ook zou proberen: dit kind is niet eens genderneutraal op te voeden. Ze is een typisch meisje-meisje dat liever geen broeken draagt. Roze is haar lievelingskleur en haar dierbaarste verjaardagscadeau is niet de nieuwe fiets, maar de make-upkoffer met prinsessen erop.

Van wie ze het heeft, is een raadsel

Van wie ze het heeft, is me een raadsel. Een jurk trek ik alleen aan als ik naar een feestje ga en mijn daily routine beperkt zich tot het aanbrengen van dagcrème en een beetje mascara. Het liefst loop ik de hele dag op sneakers in mijn yogalegging en in mijn kledingkast hangt slechts 1 roze kledingstuk (een geweldige trui van deze club).

Tijdens mijn eerste zwangerschap verbaasde het me dan ook niks dat ik een jongen droeg. Het kwam niet eens in me op dat ik ook een meisje zou kunnen baren. En ook de tweede keer was ik zwanger met de volle overtuiging dat we weer een zoon zouden krijgen. Ik zag ze al naast elkaar zitten in de bakfiets, twee blonde broertjes: Willem en Ben. Over een meisjesnaam hadden we niet eens nagedacht.

Rozer dan een tompouce

“Weet je het zeker?”, vroeg ik verbaasd tijdens de twintigwekenecho. “Kijk nog eens, ik denk toch echt dat het een jongen is.” Tot en met de bevalling hield ik er rekening mee dat er uiteindelijk toch een piemeltje op zou zitten, maar niets bleek minder waar. En met de komst van ons babymeisje sijpelde langzaam het roze ons leven binnen. Een kleur die drie jaar later niet meer is weg te denken. In de gang een roze poppenwagen, op haar bed een roze unicorn deken, aan de kapstok een roze zeemeerminnenjas en op de schoenenplank roze schoenen mét lichtjes.

Allemaal niet mijn smaak, maar als het niet roze is, dan wil ze het liever niet. Net als dat haar rokjes en jurken moeten slagen voor de “draaitest”. Ik kan er niets aan doen, ze ís een meisje-meisje, hoeveel treinen, vrachtwagens en tuinbroeken ik ook aanbied, dit kind is rozer dan een tompouce en dat mag ze helemaal zelf weten.