Meidenkleedkamer

Anke’s zoon Sieger is – naar eigen zeggen – een meisje-jongen. Ze blogt over hoe het is om een moeder van een kind met genderdysforie te zijn en zo mogen wij meekijken met hun bijzondere traject.

Mijn telefoon gaat en ik zie het nummer van school verschijnen. Mijn hart zit gelijk in mijn keel: oh nee, er is toch niets ergs gebeurd?! Of moet de klas wéér in quarantaine…nee toch!

“Ik bel even naar aanleiding van je mailtje,” start de schooldirecteur zijn verhaal. Ik voel de spanning direct zakken, maar er komt ook meteen een andere ‘oh nee’ in mijn gedachten: “belt hij mij om te vertellen dat Sieger zich toch niet in de meidenkleedkamer mag omkleden?”

Twee weken geleden had ik, op verzoek van Sieger, in een mail gevraagd of dit mogelijk zou zijn. Hij wilde dit al langer, maar door corona werd er niet binnen gegymd, waardoor het niet relevant was. Nu er versoepelingen in aantocht zijn, ben ik in de pen gekropen.

Ik moet dit wel eerst aan de ouders vertellen

De directeur legt uit dat zij het als school prima vinden als Sieger zich voortaan bij de meiden omkleedt. “Maar,” legt hij uit, “ik moet dit wel van tevoren aan de ouders vertellen. Ik wilde het daar even met je over hebben, want die brief moet er vandaag uit.” Ik ben dubbel opgelucht. Zowel door de toestemming van de school, als deze zorgvuldigheid van de directeur voel ik mij gelijk gesteund.

Een paar uur nadat de brief van de directeur in mijn mailbox en die van alle andere groep 6 ouders is binnengekomen, krijg ik een appje van een moeder die ik niet zo goed ken. Gespannen lees ik haar bericht. 

Net las ik de mail die is verstuurd vanuit school over Sieger. Ik wilde jullie even een berichtje sturen, dat ik het erg moedig vind hoe jullie hiermee omgaan (van wat ik er dan van mee krijg). Ik ben blij te merken dat mijn dochter het allemaal gewoon vindt. Dat Sieger mag zijn wie hij wil zijn. Gelukkig kind gaat boven alles! We doen in Nederland alsof we erg tolerant zijn, maar volgens mij kan dat nog beter. In ieder geval sterkte met alles, want het lijkt me een pittig traject.

Ik krijg een brok in mijn keel van blijdschap en trots.

Een dag later appt ook de moeder van een vriendinnetje van Sieger waarin ze schrijft dat haar dochter helemaal enthousiast vertelde dat Sieger nu bij hun in de kleedkamer zit. Ze voegt toe dat haar dochter twijfelt of ze nu toch maar ‘zij’ tegen Sieger zou gaan zeggen en niet meer ‘hij’. Haar dochter had toen gezegd: Ik weet dat nog niet zeker, omdat Sieger ook zegt dat hij later toch weer man wordt. Nou en ik snap het wel hoor. Sieger zal vast wel denken; ik wil later nooit hoeven te bevallen. Ik zou dat dan ook best willen. Gewoon man zijn.”
“Heerlijk hoe dat gaat😉,” had de moeder haar app geëindigd.

Mijn hart maakt een dansje en ik zit zomaar hardop te lachen. En hoewel ik de uitdrukking ‘It takes a village to raise a child’ eigenlijk nogal hol en afgezaagd vind, krijg ik hem nu niet uit mijn hoofd. Wat een fijne ‘village’ is de middelgrote dorpsschool voor ons en Sieger. Straks ga ik de hashtag #blessed nog gebruiken.