Fun mom

Marloes is moeder van Willem (5 jaar) en Guusje (bijna 3) en blogt over haar rommelige en drukke leven.

‘Ze zijn verschrikkelijk,’ app ik mijn vriend als ik met het zweet om mijn rug in het overvolle cafeetje sta. Mijn zoon is boos op een stoel gaan zitten en mijn dochter ligt te brullen op de grond. De fun mom in mij had bedacht dat we gezellig een taartje gingen eten met z’n drietjes op deze woensdagochtend waarop mijn zoon spontaan vrij is omdat de juf ziek is. Maar bij het inladen van de bakfiets ging het al mis. Guusje wilde op het klapbankje waar Willem zat en Willem werd boos omdat Guusje steeds naar hem keek. Gezellig. Maar goed, fun mom zette luidkeels Dikkertje Dap in en zo fietsten we uiteindelijk toch vrolijk zingend de stad door.

Die vrolijkheid slaat om bij het binnenstappen van het cafeetje. Ik krijg de kans niet om een plekje te zoeken en mijn jas uit te trekken omdat Willem om onduidelijke redenen opeens helemaal niet naar binnen wilde en boos op een stoel gaat zitten. Ondertussen stort Guusje zich ter aarde omdat ze niet metéén een taartje uit de vitrine krijgt. ‘Als je zo doorgaat, gaan we weer naar huis,’ bijt ik haar toe. Ze gaat nóg harder brullen en ik krijg het steeds warmer, ik schaam me dood! Tegen Willem zeg ik dat hij niet zo boos moet doen, zijn jas uit moet trekken en op een andere stoel moet gaan zitten. Maar ook hij gaat op de grond zitten en begint demonstratief te huilen. ‘Oke, dan gaan we wel naar huis!’ Ik pak mijn tas weer op terwijl mijn kinderen het volume opvoeren.

Ik ben alles behalve de ouder die ik wil zijn

Ondertussen heb ik zin om ernaast te gaan liggen en mee te janken. Verdomme, waarom gebeurt dit nou? Ik denk terug aan de workshopdag die ik laatst volgde: ‘Word de ouder die je graag wilt zijn’. Op dit moment ben ik alles behalve de ouder die ik graag wil zijn en ik baal van mezelf. Op dit moment ben ik de boze, chagrijnige, vermoeide, overprikkelde ouder die ik vooral niet wil zijn.

Met een zucht zak ik door mijn knieën en zoek naar de handen van mijn kinderen. ‘Zullen we dan maar onder de tafel gaan zitten?’ vraag ik ze. Abrupt stopt het gehuil van allebei. Willem kijkt me met een schuin oog verbaasd aan en Guusje weet niet wat ze moet denken. ‘Dat kan niet mama!’ zegt Willem terwijl hij me ongelovig aan blijft kijken.

‘Oh het kan makkelijk hoor,’ zeg ik terwijl ik onder de tafel schuif, ‘het zit alleen niet zo lekker.’ Mijn kinderen staan nu allebei op terwijl ik de ogen van de oudere dames naast ons door de tafel heen gebrand voel. Guusje kijkt op naar haar grote broer en giechelt, Willem haalt zijn schouders op en moet nu ook lachen. Opgelucht kruip ik onder de tafel vandaan en stoot uiteraard nog even mijn hoofd aan de rand. ‘Zullen we dan nu maar een taartje uit gaan kiezen?’, vraag ik, terwijl ik op ooghoogte blijf zitten en hun handen vasthoud. ‘En sorry dat ik zo boos werd. Ik vind het helemaal niet leuk om boos om jullie te zijn, daar word ik verdrietig van.’

Ze zeggen niks, maar Willem knikt en Guusje slaat haar armen om me heen. Als we even later alle drie aan tafel (niet eronder) ons taartje zitten te eten, zegt Willem uit zichzelf dat hij het hier toch wel leuk vindt. ‘En ik vind jou de liefste mama van de wereld,’ voegt hij eraan toe. Ik stuur een selfie van ons drieën naar mijn vriend met een duim omhoog. Alles is weer onder controle, ik ben weer de ouder die ik graag wil zijn.