Meedoen met groep 3

Marloes is moeder van Willem (8 jaar) en Guusje (5 jaar) en blogt over haar rommelige en drukke leven.

Het is nog donker als ik de bakfiets aan de rand van het schoolplein parkeer. ‘Gaan jullie maar even tekenen binnen, dan ga ik met de juf praten.’ Gisteren kregen we een berichtje van de leerkracht van Guusje, of we de volgende dag vóór school langs wilden komen om het over haar voortgang te hebben. ‘Maak je geen zorgen hoor’, drukte ze me op het hart, ‘ze doet het heel goed, daar moeten we het over hebben.’

Toch ga ik enigszins gespannen op het veel te kleine stoeltje in groep 2/3 zitten. De juf vertelt over Guusjes’ ontwikkeling, en hoe de intern begeleider en andere collega’s met onze dochter hebben gezeten en gesproken om te zien waar ze staat. ‘We denken dat ze het aankan, vanaf vandaag mag ze meedoen met groep 3. We gaan gewoon kijken hoe het gaat deze periode.’

Ik slik even en voel een steekje in mijn maag

Ik slik even en voel een steekje in mijn maag. Enerzijds is dit precies wat Guus al maanden vraagt, ze wil zo graag meedoen met haar klasgenootjes van groep 3, maar met haar verjaardag in maart is ze qua leeftijd nog een echte groep 2-er. Ondertussen heeft ze zichzelf leren lezen en schrijven, en omdat ik zelf leerkracht ben in groep 3 zie ik ook wel dat ze het niveau prima aan zou kunnen. Maar het knagende gevoel dat ik al de hele ochtend heb verraadt dat ik het ook lastig vind.

Want als ik ergens goed in ben, dan is het wel piekeren, overdenken, wikken, wegen, twijfelen, dubben en in dubio staan. En sinds ik moeder ben, is dat alleen maar erger geworden. De verantwoordelijkheid voor de keuzes die je constant moet maken voor anderen, voor je eigen kinderen, weegt zwaar. Zo nu dus ook: is dit het beste voor haar?

Haar hele gezicht begint te stralen

De doemgedachten aan een elfjarig meisje dat naar de middelbare school gaat, moet ik loslaten. Het idee dat ze als vijfjarige nu echt moet gaan werken en minder kan spelen, staat mij als moeder én leerkracht wel tegen. Maar ook dat laat ik los als de juf aan Guusje vraagt wat zij er zelf van vindt. Want haar hele gezicht begint te stralen als we haar vertellen dat ze nu ook een tafeltje in groep 3 heeft.

In de gang pakt ze mijn hand en kijkt me met haar grote ogen aan. ‘Ik had hier al zo vaak van gedroomd!’ Het zelfvertrouwen van mijn dochter duwt het laatste restje twijfel weg, dit is voor nu het beste voor haar. En terwijl zij het klaslokaal binnenstapt richting haar nieuwe tafeltje, besef ik dat ik van háár nog wat kan leren: vertrouwen in het onbekende.