Straf

Anke’s non-binaire puber zit inmiddels in de tweede van de middelbare. Anke blogt onder andere over hoe het is om een moeder van een kind met genderdysforie te zijn, maar ook over alledaagse puberperikelen.

‘Ik moet iets vertellen, maar je mag het echt niet tegen papa zeggen.’
Sieger is, direct nadat hij uit school kwam, mijn (thuis)werkkamer in komen lopen. Voordat ik hem heb kunnen begroeten is deze zin, waar de bezorgdheid vanaf druipt, al uitgesproken.

Ik kijk op en zie hem met afhangende schouders en berouwvolle ogen, maar ook een tikje hoopvol, naar mij kijken. Hij blijft op een afstandje staan. Dit tafereel maakt mij vooral nieuwsgierig. Wat kan er, in het leven van mijn 13-jarige spring-in-het-veld, zó erg zijn dat het absoluut geheim moet blijven voor zijn vader?

Ik wist niet wat ik moest doen en daarna ging het écht helemaal mis.

‘We vonden voor de school een pinpas,’ begint Sieger te vertellen. ‘Ik raapte ‘m op en wilde eigenlijk naar de conciërge gaan. Maar één van de anderen vond het een goed idee om er snoep mee te gaan kopen. Dus die pakte hem en toen zijn we naar de kantine gegaan. Ik wist niet wat ik moest doen en daarna ging het écht helemaal mis.’

Als berouw een menselijke vorm aan kon nemen, dan was Sieger inmiddels de manifestatie hiervan. Schuld en schaamte druipen van hem af. Letterlijk, in de vorm van tranen die inmiddels op zijn wangen liggen.

Ik trek hem een beetje dichter naar mij toe en hou zijn hand nog even wat langer vast. Ik hoop dat hij voelt dat hij alles mag vertellen en ik vooral zal luisteren. ‘De jongen van wie de pinpas was, is naar de conciërge gegaan, en die had op de camera’s gezien dat wij de pas gevonden én gebruikt hadden. Dus toen moesten we bij hem komen en nu hebben we straf.’

‘Wat voor straf?’ vraag ik zo naturel mogelijk, terwijl beelden van wekenlang nablijven of veegdienst door mijn hoofd gaan. ‘We moeten een excuusbrief schrijven aan die jongen en het geld dat we gepind hebben terugbetalen. De ouders gaan gebeld worden om te controleren of we het aan jullie verteld hebben. Want het aan je ouders vertellen, is het laatste deel van de straf.’

‘Lieverd, waarom wil je niet dat papa dit te weten komt? vraag ik, hopend dat de compassie die ik voor hem voel, ook doorklinkt in mijn stem. ‘Omdat hij dan boos op mij wordt en dat kan ik er écht niet óók nog bij hebben!’

Ik leg aan hem uit dat ik vind dat zijn vader dit ook moet weten

Ik leg aan hem uit dat ik vind dat zijn vader dit ook moet weten. Als compromis spreken we af, dat ik zijn vader zal voorbereiden op dit verhaal, door hem van tevoren op het hart te drukken niet (te) boos te worden. Ik ken hem goed genoeg om te weten dat dit eigenlijk helemaal niet nodig is, maar Sieger is daar niet zo zeker van.

Na het avondeten doet Sieger aan tafel, met meer rust, maar ook zichtbaar meer bezorgdheid om zijn vaders reactie, nogmaals zijn verhaal. Zoals ik verwachtte is hij helemaal niet boos. Zichtbaar opgelucht verlaat Sieger de tafel. ‘De straf die die conciërge heeft bedacht…’ zeg ik. Mijn man knikt: ‘Die hebben hun lesje op deze manier echt wel geleerd’.